Τατοΐου ιστορίες

Το τελευταίο σιρκουί του 1962, ήταν και το πιο απαιτητικό, αφού οι 3 ώρες της δοκιμασίας στο Τατόι απαιτούσαν τόσο ταχύτητα όσο και αξιοπιστία. Θα ξεκινήσουν 33. θα τερματίσουν 23. Ο πρωταθλητής Δημήτρης Νομικός, που έχει εγκαταλείψει την E Type αφήνοντας την τύχη του σε μια Lancia Flaminia super leggera, οι Γ. Χρονίδης και Β. Κουρτάκης που εμφανίζονται με Healey, o «Πύραυλος» που εμφανίζεται με 544, ο Καπετανάκης με Veloce κι ο Ζάννος με Sunbeam προέβαλλαν ως φαβορί. Την καλύτερη, μέχρι τότε, βαθμολογία είχε ο Ζάννος, αλλά έπρεπε να τερματίσει απαραίτητα στο Τατόι, αφού είχε εγκαταλείψει στη Ρόδο. Αν μάλιστα κέρδιζε τον αγώνα εξασφάλιζε και τον τίτλο, ανεξάρτητα από την έκβαση του Φθινοπωρινού, διότι είχε το «άριστα» από το Ακρόπολις. Γι’ αυτόν ήταν όλα ή τίποτα και η νίκη μονόδρομος. Επί της γενικής δεν είχαν ελπίδες οι Κοτσώνης και Ραπτόπουλος, αλλά διεκδικούσαν κι αυτοί με ιδιαίτερες αξιώσεις το Πρωτάθλημα Τουρισμού, αφού είχαν το άριστα σε 4 αγώνες και απόλυτη ισοβαθμία. Τελικά απ’ όλα τα σενάρια συνέβη το πιο περίπλοκο. Ο Στέφανος Ζάννος εγκατέλειψε στον 28ο γύρο από τη συνηθισμένη πείνα των κινητήρων των Sunbeam για τα κουζινέτα και δεν θα έφτανε ποτέ πια τόσο κοντά σε τίτλο. Τη γενική κατέκτησε ο Γιώργος «Πύραυλος», Δεβερίκος που μέσα στην ίδια χρονιά μετά τη Ριτσώνα θα κέρδιζε και το πρώτο του σιρκουί ο οποίος χρησιμοποιούσε ψευδώνυμο προκειμένου ν’ αποφύγει τη γονική γκρίνια, αφού ο πατέρας του θεωρώντας πολύ επικίνδυνο το σπορ του αυτοκινήτου επιθυμούσε να μην έχει εμπλοκή. Στη δεύτερη θέση τερμάτισε ο «Τυφών», ενώ τρίτος ολοκλήρωσε ο Νίκος Καπετανάκης, που οδήγησε την παλιά Veloce του Μίχου. Από τον 3ο έως τον 20ο γύρο ο Νίκος βρέθηκε επικεφαλής, αλλά ο αλυτάρχης του αγώνα τον υποχρέωσε σε pit stop λόγω πιθανού προβλήματος στην μπροστινή δεξιά πλήμνη, μια κι ο τροχός φαινόταν να κουνιέται περίεργα. Δεν ήταν κάτι από το μπροστινό σύστημα, ήταν το σασί της παλιάς ταλαιπωρημένης (αποκαλούμενης και Άννα-Μαρία-Κατίνας) Veloce που είχε σχιστεί. Στην 4η θέση ολοκλήρωσε ο Σταύρος Ζαλμάς μετά από μια λαμπρή εμφάνιση με το 700.

10 - Μάιος 1965
φωτό: Άλκης Ευαγγελίδης

Ο Karl Magnus Skogh ήταν ο νικητής του ΙΓ΄ Ακρόπολις (1965) με τη λευκή 122. Στην εικόνα ο Σουηδός στρίβει την «Αμαζόνα» του στα υπόστεγα του στρατιωτικού αεροδρομίου, κατά τη διάρκεια του 30λεπτου αγώνα ταχύτητας. Δεν εντυπωσίασε με τις επιδόσεις του ο οδηγός της Volvo, εκείνη τη χρονιά, όπως έκαναν τόσο ο Böhringer (Μerc 300 Sec), όσο και ο Makinen (Cooper S), οι οποίοι εγκατέλειψαν, αλλά διατηρώντας έναν σωστό ρυθμό, έλεγξε τα πιο αδύναμα Saab των συμπατριωτών του Eric "on the roof" Carlson & Ake Andersson καθώς και τη Flavia του Rene Trautman.

11 - Μάιος 1965
φωτό: Άλκης Ευαγγελίδης

Νικητής εκείνου του αγώνα στο Τατόι, του ΙΓ΄ Ακρόπολις, αναδείχθηκε ο Γερμανός Dieter Glemser, με την πανέμορφη 230 SL που οδηγούσε. Ο Γερμανός οδηγός τερμάτισε στην 5η θέση, του "Ακρόπολις", αλλά αξιοποιώντας τη δύναμη της Merc κέρδισε και την ανάβαση της Πάρνηθας με ένα πολύ καλό 7΄:06΄΄:4, ένα μόλις δευτερόλεπτο πάνω από το ρεκόρ του Άλκη Μίχου.

12 - Οκτώβριος 1967

Αμέσως μετά την νίκη του Σωτήρη «Είπωρχ» Σοφιανόπουλου, στο τρίωρο Τατόι της 22ας Οκτωβρίου του ’67, η ελληνική αντιπροσωπεία των βαυαρικών αυτοκινήτων, αξιοποίησε την αγωνιστική επιτυχία με καταχώρηση στα ειδικά έντυπα της εποχής. Σε έναν αργό, λόγω της άθλιας κατάστασης του οδοστρώματος αγώνα, ο πληθωρικός οδηγός της δίλιτρης B.M.W. εκμεταλλεύτηκε την έξοδο του «Μαύρου» που δεν ήταν δικό του σφάλμα, την εγκατάλειψη της Sting ray του Τζώνυ και ελέγχοντας σχετικά εύκολα το Cooper S του Στ. Ζαλμά επικράτησε.

13 - Δεκέμβριος 1968
φωτό: Α.Ν.Κ.

Είναι η πρώτη φορά που το τρίωρο τελείται Δεκέμβριο. Κυριακή πρώτη, 12ου του ’68, και ο κλειστός από νωρίς το πρωί καιρός, εκδηλώθηκε με καταρρακτώδεις βροχές κατά τη διάρκεια της μέρας. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πλημμυρισμένο αεροδρόμιο, ένας βρεγμένος αγώνας. Μέσα στο Τατόι οι αγωνιζόμενοι αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά το φαινόμενο της υδρολίσθησης και καθώς κατεβαίνουν την μεγάλη ευθεία χάνουν αιφνίδια τον έλεγχο των αυτοκινήτων τους αφού «σκαρφαλώνουν» πάνω σε φιλμ νερού. Τα αποτελέσματα επίσης επηρεάζονται και από την οργάνωση των pits των αγωνιζομένων. Σε αυτό το κομμάτι ευνοημένος εμφανίζεται ο νικητής, «Μαύρος» με την άρτια οργάνωση, από το carrera pit team, (επικεφαλής Στ. Ζάννος) που του εξασφαλίζει άριστη πληροφόρηση και ως εκ τούτου σωστή τακτική. Αντίθετα χαμένος της υπόθεσης είναι ο Νίκος Καπετανάκης ο οποίος μετά από μια μεγάλη προσπάθεια και εξαιρετική οδήγηση πάνω στο βρεγμένο τερέν θα μείνει χωρίς πληροφόρηση σε όλη τη διάρκεια του αγώνα αφού η βροχή θα καταστρέψει την υποτυπώδη οργάνωση του δικού του pit, υποχρεώνοντάς τον σε ένα «τυφλό» αγώνα. Ο οδηγός της B.M.W. εγκατέλειψε από μοτέρ, ελάχιστα λεπτά πριν πέσει η σημαία και μάλιστα υποστηρίχτηκε ότι ίσως και να είχε συμπληρώσει περισσότερους γύρους από τον νικητή, αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να είχε πάρει καρό σημαία, οπότε η άποψη αυτή μόνον ακαδημαϊκή αξία είχε. Στην εικόνα οι δύο πρωταγωνιστές στην Κ2 στα υπόστεγα.