Τατόι ΦΙΛΠΑ: ημέρα αγώνα

Ξημέρωμα η ομάδα του Guzzista garage μπήκε σε κίνηση. Ο πρώτος καφές της ημέρας και η λίστα ελέγχου βοήθησαν να μπούν όλα στο φορτηγό. "Το μηχανάκι το πήραμε ρε παιδιά?" ".....εεεε καπου νομίζω οτι το είδα!" "Μην σπρώχνεις.." "Δεν φαίνεται..." "...ωχ!!!" "... μέσα είναι!".

Είμασταν πια στην Αττική οδό, ο ήλιος ανέβαινε. Άμα ρωτάς στον δρόμο πως πάνε στο Τατόι, και μετά που είναι η νότια πύλη σημαίνει οτι μάλλον λόγω ηλικίας δεν προλάβαμε το Τατόι στις δόξες του. Όταν έχεις το μικρόβιο όμως  δεν γλυτώνεις. Παλιά φιλμάκια και φωτογραφίες  πάντα με ερέθιζαν και όταν άκουσα τον Ιούλη οτι θα υπήρχε και κατηγορία μοτοσυκλετών μέσω της λέσχης μας (Ελληνική λέσχη φίλων κλασικής μοτοσυκλέτας) στην αναβίωση του  circuit απο την ΦΙΛΠΑ που γιόρταζε τα 40 χρόνια παρουσίας, δεν πήρε πάνω απο 5" να αποφασίσω οτι έπρεπε να είμαι εκεί. Μερικές φορές το απίθανο γίνεται πραγματικότητα, αυτό που θεωρείς οτι πέρασε ξαναπερνάει απο κοντά σου σε όποια μορφή, δεν σου φταίει κανείς αν το ξαναχάσεις. Μιά ευκαιρία να ζήσεις το όνειρο, ένα μέρος καλό-κακό-ακατάλληλο-υπέροχο ότι χαρακτηρισμό και να διαλέξεις δεν μπορείς να αγνοήσεις την ιστορία και το βάρος που έχει για τον ελληνικό μηχανοκίνητο αθλητισμό.

Η μοτοσυκλέτα
Ποιά μοτοσυκλέτα να βάλουμε συμμετοχή; Η αλήθεια είναι οτι δεν υπήρξε ποτέ δίλημα, είμαστε κλασικοί guzzisti, το garage έχει μόνο Guzzi. H Moto Guzzi απο το 1921 εως το 1957 που αποσύρθηκε απο το παγκόσμιο πρωτάθλημα έκανε τις περισότερες νίκες της με τα μονοκύλινδρα 'διαβολάκια' της με τα 250άρια να κάνουν τις πρώτες νίκες το 1935 στο ΤΤ του Isle of Man,  αν και απο το 1926 είχαν δείξει τα δόντια τους στο Νησί. C2V και C4V δεν είχαμε, ούτε 250 compressore, ούτε Gambalungino, αλλά το Airone sport 250 του 1953 είναι ένα όμορφο μοντέλο παραγωγής με πολλά στοιχεία που χαρακτήριζαν τα αγωνιστικά αδέλφια του. Μονοκύλινδρο οριζόντιο κινητήρα, 250cc,  συμπίεση  7:1 , καρμπυρατέρ Dellorto SSF 25 A και 12 cv αντί για 9,5 cv που έχει το Airone Turismo. Προσθέτουμε χαμηλό κέντρο βάρους,  upside down πηρούνι (το 1953!!!), μεγάλα ταμπούρα,  ελαφρύ με γρήγορη γεωμετρία, την ιδιότυπη πίσω ανάρτηση με γόνατα και απόσβεση μέσω ελατηρίων κάτω απο τον κινητήρα, και μία Lafranconi fish tail τελείως ανοιχτή για να τραγουδάει. Με τελική 117χλμ,  τα όρια της regularity κατηγορίας (μέση 40-65χλμ) ήταν ιδανικά για να πατήσει τις ρόδες του στο Τατόι.

Πριν το φορτηγό
Ιούλιος, η συμμετοχή είχε τεθεί, οι διακοπές είχαν πάει περίπατο λόγω χαρατσιών, οπότε χρόνος για να σκαλίσουμε το Airone με στόχο την αξιόπιστη παρουσία υπήρχε, και ήταν η πιό οικονομική εκδοχή για να διαθέσουμε τον ελεύθερο χρόνο. Οι Ιταλομαθείς φίλοι μας υπέφεραν απο τα τηλέφωνα... "Πως το πες αυτό ρε Τάσο?" "...το ξέχασα πάλι Φίλιππα" ....distribuzione, accensione, lubrificazione... τελικά κάτι μάθαμε απο Ιταλικά και το Airone άρχισε να μας δείχνει τα μυστικά του. Τα κενά της μετάφρασης τα κάλυπτε ο Γιώργος, ο οποίος μπορεί να γράψει βιβλίο για τελετουργία αφαίρεσης πύρου, εγκυκλοπαίδεια για κατασκευή ροδέλας και μερικές φορές αναρωτιέσαι αν είναι μέσα στο μοτέρ και τα μέταλλα και βλέπει αυτά που λέει! Θεωρητικά έπρεπε να κάνουμε μόνο ένα σέρβις μιάς και η μοτοσυκλέτα ήταν χωρίς προβλήματα, αλλά μέσα στην χαρά την λύσαμε και την ξαναδέσαμε για να δούμε αν οι Ιταλοί είχαν κάνει λάθη!!! Τα παιδία παίζει, τελικά δύο ημέρες πριν το Τατόι πλυμένοι, γρασαρισμένοι, ρυθμισμένοι, είπα να πειράξω το καρμπυρατέρ για καλύτερα, και κατέληξα απο εκεί που έπαιρνε με την πρώτη μανιβελιά να φτάσω την τριακοστή πρώτη ( ούτε στα χρόνια του enduro με τα Husqvarna δεν το 'χα ματαπάθει). Είναι κλασικό παράδειγμα τεχνητής κρίσης και επιβεβαίωση του αξιώματος "άμα δουλεύει, μην το πειράζεις!" Τελικά, το κακόμοιρο επανήλθε στην πρότερη άριστη λειτουργία του, και ζήτησα συγγνώμη απο την Ιταλία, τον Μόντι, το Mandello και την Dellorto που εγώ ο αμαρτωλός σκέφτηκα οτι ξέρω καλύτερα απο το "ιερό" manual. Απο την άλλη είχα τον Γιώργο με ένα τεράστιο γρασαδόρο να λέει κάθε 5 λεπτά " το γρασάραμε?" και να το ποτίζει με γράσο λες και ήταν αγιασμός, αναπτύσσοντας παράλληλα τις θεραπευτικές ιδιότητες του γράσου δια πάσα νόσον. Δεν λέω, ξέρουμε να το γλεντάμε.

Το φορτηγό
Η σύνθεση της ομάδας είχε σκοπό την βέλτιστη λειτουργία οπότε με αυτήν την παρα-λογική, τον καλύτερο οδηγό με πείρα απο το πρωτάθλημα ταχύτητας (Σπύρο) τον κάναμε team manager για να δίνει συμβουλές στον χειρότερο οδηγό που θα ήταν il pilota (Doom), και αυτόν που ήξερε απο καλό γράσο (Γιώργος) Τεχνική υποστήριξη μπάς και βαρεθεί να του βάζει γράσο κάποια στιγμή. Στρατιωτική πύλη ξημερώματα, οτι χειρότερη ανάμνηση έχω, αλλά αυτήν την φορά ήταν αλλιώς καθώς στην υποδοχή ήταν οι άνθρωποι της ΦΙΛΠΑ και της Λέσχης μας. Ο ήλιος ήταν ακόμα χαμηλά όταν διασχίζαμε τον διάδρομο προς τα pit, αλλά ήδη άρχιζε να παίρνει χρώμα ο χώρος και να μην δείχνει τόσο αχανής απο την παρουσία των μοτοσυκλετών και αυτοκινήτων που έπαιρναν τις θέσεις τους. Προσπάθησα να φανταστώ τα παλιά Τατόι και χαμογέλασα ικανοποιημένος, τα παραμύθια δεν είναι μόνο για μικρά παιδιά.

A day at the races
Χρώματα, μοτοσυκλέτες, θόρυβος, σύντομα πήραμε την θέση μας στα pit που κόντευαν να γεμίσουν απο τους συμμετέχοντες. Έφθασε και ο Φίλιππος με το Lemans II για να συμπληρώσουμε ως εικόνα 91 χρόνια ιστορίας Guzzi. Μπορεί η Moto Guzzi να έχει βγάλει κάθε τύπο κινητήρα και συνδυασμού κεφαλών σε αγωνιστικό επίπεδο απο μονοκύλινδρο, δικύλινδρο V120, τρικύλινδρο, τετρακύλινδρο, και το θρυλικό V8, αλλά σε επίπεδο παραγωγής δύο κινητήρες πάντα την χαρακτήριζαν: ο οριζόντιος μονοκύλινδρος απο το 1921 και ο V90 απο το 1967. Κάρλο, Πέτρος, Στέφανος, συμπλήρωσαν την ομάδα, και πολλοί άλλοι φίλοι ανάμεσα και γύρω μας δημιουργούσαν μια όμορφη εικόνα, αυτό που ζητάγαμε όταν σκεφτήκαμε την συμμετοχή. Οι δοκιμές λειτουργίας πήγαν άψογα, χαράχτηκε στρατηγική για τον αγώνα (χαλαρά!σταθερά!) βάλαμε και ένα απλό ρολογάκι να το πατήσω να μετράω την μ.ω.τ. Έως εκεί όμως, μετά το Τατόι μας "πήρε" μαζί του  και ξεχάσαμε τα πάντα μέχρι 5 λεπτά  πριν την εκκίνηση της regularity. Το Αirone γύρναγε επιτέλους την πίστα-αεροδρόμιο, η Lafranconi τραγούδαγε, ξέχασα να πατήσω το ρολόι και μόνο γύρναγα ευτυχισμένος. Αφού πέρασα το "Snaefell Mountain Course", και το Douglas πήγα νότια  πρός το Castletown και μετά βόρεια στο Ballacraine, μέχρι που ένας συμπαθητικός κύριος μου έβγαλε μια καρώ σημαία και πήρα την άγουσα προς τα αποδυτήρια. Είπαμε, τα παραμύθια δεν είναι μόνο για παιδιά. Μείναμε με κόκκινα πρόσωπα μέχρι την απονομή, όταν άρχισε να πέφτει ο ήλιος και γύρω μας να αδειάζει ο χώρος. Ρουφήξαμε Τατόι κυριολεκτικά και μεταφορικά. Παρέα, φίλοι, όνειρα, σύμβολα, σίδερα, ήχος, μυρωδιά λαδιού, βενζίνης... Ηταν μια υπέροχη ημέρα!

Η οργάνωση
Αν είχαμε πέντε ανάλογες εκδηλώσεις το χρόνο θα έκανα κριτική, αλλά για μια τόσο μοναδική εκδήλωση κλασικού οχήματος πιστεύω οτι τα κενά καλύφθηκαν απο την προσωπική ευθύνη του κάθε συμμετέχοντα και η πράξη απέδειξε οτι για τόσο μαζική συμμετοχή τα προβλήματα ήταν ελάχιστα. Η πίστα είχε  χαλίκι, προσέχαμε, η είσοδος και έξοδος των pit ήταν γεμάτη κόσμο, προσέχαμε, κάποιοι πέρναγαν με τα πόδια κάθετα την πίστα, προσέχαμε, μερικές φορές θέλουμε να είμαστε Γερμανοί αλλά έχει και ο Έλληνας την γοητεία του και τα καλά του. Η ΦΙΛΠΑ θα πρέπει να μας δείξει πως θέλει να γίνει η εκδήλωση (αν ξαναγίνει), σε πιο σφιχτά πλαίσια ή με τον παρόντα χαλαρό τρόπο, αλλά σίγουρα αξίζουν συγχαρητήρια στους διοργανωτές και όσους εργάστηκαν, γιατί πάλεψαν για το καλύτερο κυνηγοί και αυτοί του όνειρου.

Copyright © guzzista.gr