Le Mans 850: «ο Άσσος»

Πίσω στο 2008 αν θυμάμαι καλά. Ήταν χειμώνας, μήνας Ιανουάριος. Πολλά Moto Guzzi παρκαρισμένα στην πλατεία του Ναυπλίου για την κοπή της πίτας της λέσχης στην οποία τότε ήμουν δραστήριο μέλος. Δραστήριο με την μορφή χιλιομετροφάγου αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Ήταν τότε που οι αποστάσεις δεν αξιολογούνταν με βάση τα χιλιόμετρα, αλλά με βάση την παρέα.

Είχα ήδη στην κατοχή μου 3-4 Guzzi, όλα της τελευταίας δεκαετίας. Άλλο «απριλιανό», άλλο «της σφίγγας»…Ε και; Η μοτοσικλετιστική ζωή μου δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Καμιά φορά περνούσαν σκέψεις από το μυαλό μου που αφορούσαν τον εαυτό μου πάνω σε ένα παλιό, «ιστορικό» μηχανάκι, οι οποίες σκέψεις εξαφανίζονταν μονομιάς. «Που να μπλέξεις ρε Δημητράκη τώρα με τα παλιά; Πας γυρεύοντας και συ;» Πίσω στο Ναύπλιο λοιπόν, όπου είχα καταφτάσει πάνω στην V11 Le Mans (άλλο φρούτο και αυτό, τώρα δεν είναι της ώρας). Αφού ξεκουραστήκαμε, αφού φάγαμε, τι είχε σειρά; Ένα καφεδάκι στην πλατεία. Τι το ήθελα και έκατσα δίπλα στον Χρήστο; Γιατί το λέω αυτό; Εε, είχαμε πιάσει κλασσικά κουβεντούλα για τα δικύλινδρα υπέροχα, μοναδικά, φανταστικά, ξεχωριστά, μυώδη, στριφτερά, καλοζυγισμένα, σχεδιαστικά οργασμικά, αξιόπιστα, αθάνατα, διεγερτικά μηχανάκια μας…. «ρε Χρήστο καλή φάση το 1000S»  του είχα πει θυμάμαι…(ακόμα μου αρέσει, Γιώργο, πρόσεχε μην αφήσεις πάνω τα κλειδιά, θα το ψάχνεις στα Βαλκάνια κάπου…) και μου απαντάει «Καλό μωρέ…αλλά πάρε  έναν άσσο να χαθείς…»  

…έναν άσσο να χαθείς…….έναν άσσο να χαθείς……έναν άσσο να χαθείς…να χαθείς… να χαθείς…

Είχε μείνει η «αντιλαλιά» της φωνής του στο μυαλό μου. Και δεν έλεγε να φύγει… Να φανταστείτε εκείνη την στιγμή δεν του είπα τίποτα. Απλά τίποτα. Που να ήξερε τι είχε προκαλέσει μέσα μου… Απλά συνεχίσαμε την κουβεντούλα μας τρώγοντας μπισκοτάκια. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκεφτόμουν πότε θα γυρίσω σπίτι, να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή και να χαθώ ψάχνοντας φωτογραφίες για τον άσσο…Ήθελα να δω…αν θα τον δω με άλλο μάτι….αυτό το μάτι που γυαλίζει…

Ένα χρόνο μετά απέκτησα έναν Άσσο λοιπόν. Σε κατάσταση ζουμερή!! Ο Γερμανός είναι ο καλύτερος φίλος του Έλληνα, μην ακούτε τα ΜΜΕ (αρκεί να είναι μακριά και «αγαπημένος», αρκεί να μην του δώσεις θάρρος και σου ανέβει στο κρεβάτι, όπως συμβαίνει σήμερα…). Μέσα σε αυτά τα τρία περίπου χρόνια είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω μαζί του για μεγάλες αποστάσεις, με αποκορύφωμα την συμμετοχή μου πέρυσι στο 36ωρο στην Πελοπόννησο. Εκεί πήρα μια συνολική εικόνα. Εκεί κατάλαβα ποιος είναι ο κύριος Άσσος. Καταρχήν δεν είναι τραγελαφικό που αναφέρομαι σε αυτήν την μοτοσικλέτα σε γένος αρσενικό; Έτσι είναι φίλοι μου…όλα μπορούν να συμβούν και ειπωθούν στον κόσμο της Moto GUZZI…

Το χαμηλό κέντρο βάρους σε συνδυασμό με το σχετικά μακρύ μεταξόνιο, τα συνδυασμένα φρένα και η ροπή από χαμηλά, είναι κατά την γνώμη μου οι σημαντικότεροι παράμετροι που προσφέρει αυτήν την ξεχωριστή γεύση η εν λόγω ιταλίδα καλλονή. Κι αν σε αυτά όλα προσθέσεις και τον ήχο από τα κοντά πλήρως ελεύθερα, μαύρα ματ τελικά, τότε έχεις ένα κοκταίηλ….που σε κάνει Κυριακή πρωί να κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή και να γράφεις για πάρτη της (τι έγινε, θηλυκό τώρα;)

Χθες κιόλας βρισκόμουν στο σπίτι ενός φίλου, άλλος «καμμένος» και αυτός βρωμοGuzzaκιας, όπου βάζαμε χέρι στον άσσο. Λίγο να αλλάξουμε την φούσκα για το φανάρι του πίσω φρένου, λίγο να αλλάξουμε τα υγρά φρένων μπρος-πίσω, λίγο να ρυθμίσουμε βαλβίδες, λίγο να «μπαλατζάρουμε» τους κυλίνδρους και… λίγο….ω ναι, το καρδιοχτύπι δυνατό…λίγο να αλλάξουμε την τρόμπα του μπροστινού φρένου (να’ναι καλά πάλι ο Γερμανός, όχι φίλοι μου δεν είμαι Μερκελικός, ούτε υπέρ του ΔΝΤ, αγαπώ όμως τα GUZZI μου πολύ)..Και λέω καρδιοχτύπι γιατί έπρεπε πρώτα να αφαιρέσουμε το δεξί γκρίπ, να ξεμοντάρουμε την μίζα και τον «φονιά, ώστε να τραβήξουμε έξω την τρόμπα.

Και ξέρετε γιατί αγκομαχώ και αναστενάζω; Διότι μόνο αν ξέρατε πως είναι μονταρισμένα αυτά τα κουμπάκια…θα με καταλαβαίνατε…Αχ Ιταλέ!!! Ατενίζοντας…(όχι τον Παρθενώνα, ούτε τον Λευκό Πύργο, ούτε το Ηλιοβασίλεμα) παρά τα όργανα του Άσσου, συνειδητοποιείς πως ούτε ένα γ-μ—έ-ο καλώδιο δεν είναι σε κοινή θέα, όπως σχεδόν σε όλες τις άλλες μοτοσικλέτες του κόσμου… Ω ναι! Γιατί;

Γιατί όλα αυτά τα καλωδιάκια περνάνει μέσα από τα κλιπ όνς και διαμέσου μιας τρυπούλας, τσούπ, βγαίνουν και κολλάνε πάνω σε μια πλακετίτσα, η οποία καλύπτεται από κάτι λεπτεπίλεπτα πλαστικά που από έξω γράφουν «start», πάνω από το οποίο κουμπάκι υπάρχει το άλλο, ένα κόκκινο πλαστικουλένιο, ευαισθητούλικο, κόκκινο στο χρώμα, που παίζει τον ρόλο του «φονιά».

Και τώρα θα σας αποκαλύψω φίλοι μου πως ο Ιταλός έκανε την γείωση. Σε ένα γ-μ-μ—ο σημείο το σιδερένιο γκρίπ είναι «ξυμένο» ώστε εκεί πάνω να κάνει γείωση. Ο «καμμένος» βρωμογκουτζάκιας φίλος μου, που αν και κατείχε στο μακρύ παρελθόν τον άσσο και μάλιστα για 300.000 χιλιόμετρα και βάλε….μέχρι την ώρα που τον πούλησε, δεν είχε τύχει να χρειαστεί να ξεμοντάρει όλο αυτό το υπέροχο σετ που μόλις περιέγραψα…Με κοιτάει λοιπόν…τον κοιτάω και λέω… «Εντάξει Άκη, προχώρα, μόνο που σε παρακαλώ βάλε όλη την προσοχή σου! Σήμερα θα κάνουμε μικροχειρουργική»!

Τελικά όλα πήγαν καλά. Χρειάστηκε να κόψουμε καλώδια, να επανενώσουμε καλώδια, με θερμοκολλητήρι να κινδυνέψουμε να κολλήσουμε και τις παλάμες μας επάνω στο γκρίπ….μα τελικά ο Άσσος (…«πάρε έναν άσσο να χαθείς ρε φίλε και συ»…) πήρε με ένα πάτημα εμπρός….φορώντας επιτέλους την νέα του τρόμπα.

Σας αφήνω γιατί μια μπριτζόλα γεμάτη τραγανό λιπάκι με περιμένει στην κουζίνα… Χάψατε το παραμύθι για τον Άσσο; Χα! Για μια μπριτζόλα με τραγανά λιπάκια…αξίζει να περιμένεις μια Κυριακή πρωί…μέχρι να έρθει το μεσημέρι.

Copyright © guzzista.gr