Moto Guzzi: 1000s

Είναι αδύνατο να βλέπεις τα μοντέλα της  Moto Guzzi  στο πέρασμα του χρόνου και να μην σταθείς στην 1000s, εκείνη  την  κλιπονάτη   μαύρη  «γαζέλα»  με  τις  δύο  διαγώνιες παράλληλες  πορτοκαλί   ή  πράσινες  λωρίδες  να  αγκαλιάζουν το ντεπόζιτο και τα πλαινά της, τα αστραφτερά  χρωμιομένα Bitubo,  τα φτερά,  τα προστατευτικά κάγκελα, την στύλ cafe racer σέλα ...

Κι αν αρχίσεις να μετράς και τα άλλα καλούδια δεν έχει σταματημό. Με τα 40αρια Dellorto της πρώτης σειράς,  (εδώ δεν ισχύει ο κανόνας οτι η επόμενη σειρά ειναι καλύτερη της πρώτης), τον πιο άγριο εκκεντροφόρο, το συνδυασμένο σύστημα φρένων (integrale), τους πλευστούς διάτρητους δίσκους, τον βελτιωμένο άξονα μετάδοσης... Έτσι μαγεύτηκα κι εγώ  με αυτή την «γαζέλα», άρχισα να συλλέγω πληροφορίες, να ρωτώ, να διαβάζω, να μαθαίνω για αυτήν, και ο Στέφανος κάθε τόσο mail  με εικόνες και πληροφορίες  για  την 1000S,  λές και το έκανε επίτηδες .
Είναι απο τα τελευταία κομμάτια  με το πλαίσιο του  Lino  Tonti  που πάνω του στήθηκαν οι θρυλικές σειρές των Le mans I,II,III,IV, καθώς την δεκαετία του '90 ο dr John έφερε το spine frame. H  περιορισμένη παραγωγή της έφθασε τις  1360 μονάδες. Το παρουσιαστικό της  παραπέμπει στην  δεκαετία  του '70, όπου πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε αυτός ο χρωματικός συνδυασμός αρχικά στο  750s του 1974 και μετά στην 750s3 το 1975.  Το χρώμα ήταν πάντα μαύρο με πορτοκαλί λωρίδες σε ντεπόζιτο και πλαινά καπάκια και μαύρο πλαίσιο, ή μαύρο με πράσινες ανοιχτές λωρίδες και πράσινο πλαίσιο. Παρουσιάσθηκε τον Δεκέμβρη του 1989 και τελείωσε το 1993 με δυο σειρές παραγωγής,  η πρώτη βασισμένη πάνω στη Le mans 1000 που ήταν και η πιο δυνατή έκδοση με 82 ίππους,  και η δεύτερη  με στοιχεία απο το  Mille GT με  κεφαλές με μεσαίες βαλβίδες και 36άρια καρμπυρατέρ , σχεδόν 10 ίππους λιγότερους, αλλά με περισσότερη ροπή στις μεσαίες.  Οι  1000s πουλήθηκαν κυρίως στην Γερμανία, και λίγες  στην Αγγλία. Η παραγωγή της ήταν 524 το 1990, 401 το 1991, 196 το 1992 και οι τελευταίες 84 το 1993. Περίπου  120 έως 200 μοτοσυκλέτες πιστεύεται οτι πήγαν στην Αμερική, όπου πουλήθηκαν ως μοντέλα '91 και '93 . Το 1992 δεν πήγαν καθόλου μοτοσυκλέτες στην Αμερική.

Η αγορά
Όταν  τον περασμένο Ιούλη συνάντησα τον  Bici  στην Λίμνη Πλαστήρα, εκεί  ανάμεσα στα νερά  και τα βουνά του μίλησα για το όνειρο μου . Του είπα πως το 1989, όταν  ξεπρόβαλε απο  τον σταύλο του Mandello del Lario, ήμουν  μόνο 29 χρονών,  δεν την ήξερα και οι  προτεραιότητες  ήταν  άλλες,  που λεφτά για μηχανή. Ακόμα θυμάμαι  εκείνη την τρομακτική ανηφόρα στο Αθηνιό, στην Σαντορίνη, που το κόκκινο παπί της Honda με την αγαπημένη μου σύζυγο  και τον  σάκκο μας πίσω,  την ανέβηκε με απώλεια πρόσφυσης του μπροστινού τροχού, τους χωματόδρομους  στην Μήλο, την Πάτμο,  την Αντίπαρο... τι  χρόνια  ωραία κι ας ήταν με παπί! Ο Bici  σαν  γνησιος guzzista με δικαιολόγησε  για  την  εικοσαετή  και  πλέον καθυστέρηση και υποσχέθηκε να με βοηθήσει  να την  φέρω  απο  την  Γερμανία  που  έχει γνωστούς όταν το αποφασίσω, αρκεί να  βρω  μία,  γιατί είναι σπάνια και στην αγορά πλέον  πωλούνται πολύ λίγες. Πόσο μάλλον που ήθελα την πρώτη σειρά μαύρο με πορτοκαλί  και  όχι  τις πράσινες διαγώνιες.

O Θεός με αγαπάει
Κι όμως δεν πέρασαν λίγες ημέρες και συναντηθήκαμε στο mobile.de , αυτή  ήταν, το ένιωσα αμέσως !   Ζούσε  στο  Coppingen  κοντά  στην  Στουτγκάρδη,   μοντέλο 1989   με   αριθμό  παραγωγής  86 , πορτοκαλί διαγώνιες  ρίγες,  χωρίς μετατροπές !  Έκείνη την στιγμή, λές και όλοι είχαν συνομωτήσει,   πέρασε  μπροστά  απο  τον  υπολογιστή  και η αγαπημένη μου, είδε την μεγάλη φωτογραφία της και αναφώνησε  «Τι ωραία μηχανή  είναι αυτή, πανέμορφη είναι, μια τέτοια μηχανή  αν βρείς πάρτην αμέσως...». Δεν πίστευα στα αυτιά μου,  και  δεν ήθελα και τίποτε άλλο για να  καλέσω  επειγόντως τον Bici.
-Την βρήκα!!!  του είπα στο τηλέφωνο, αυτή είναι, και του λέω το link στο mobile.de.
-Δεν το πιστεύω μου απαντά,  είναι τέλεια , σίγουρα την θέλεις ?
-Bici κλείστην τώρα του λέω , τέλειωσε την πήρα!!!... διαβλέποντας  οτι  σε  ενδεχόμενο  δισταγμό,  θα κατέληγε Θεσσαλονίκη !

Οι πρώτες βόλτες
Σε είκοσι ημέρες η μαύρη «γαζέλα»  πατούσε Ελληνικό έδαφος,  που αλλού... στα Καμίνια! Ο Χρήστος  ήταν ο πρώτος μαζί με τον Νίκο που την είδαν, την περιποιήθηκαν  και  μόλις με ειδοποίησαν μια λέξη μου  είπαν  « Ποίημα !!!  ρε φίλε». Έχασα την συγκέντρωση μου στην δουλειά, ανυπομονούσα  να τελειώσω, να πάω να την δώ. Κι όταν την αντίκρυσα, όταν την χάιδεψα . . . μου χαμογέλασε,  κλείνοντας το μάτι της !!! Τελικά  αυτά τα μηχανάκια έχουν ψυχή, μα είναι δυνατόν ?  Κι όμως . . .
Στις  Μελωδικές του Σεπτέμβρη, έκανε  το πρώτο της ταξίδι  και αναδείχθηκε η ωραιότερη Moto Guzzi.  Αν πέρα απ το κάλλος,  προσθέσεις και την αύρα της πρωτοεμφανιζόμενης,  ήταν σαν να έκλεβε εκκλησίες . Εκεί εντοπίσθηκαν και τα σημεία βελτίωσης, με την βοήθεια του Τζήμ Λεμάνς απο τον Dinse  ήρθε η γκαζιέρα του V11 sport  που  ταιριάζει  απόλυτα  και  ελαφρύνει  κατά  πολύ  το τράβηγμα του γκαζιού, ήρθαν τα μπροστινά ελατήρια που ήταν ταλαιπωρημένα και κάποια λαστιχοειδή περιφερειακά. Ο  Χρήστος  φρόντισε για την εξατομίκευση  των χειριστήριων  της  μηχανής. Αλήθεια,  πόσο σημαντικό  είναι να αισθάνεσαι  βολικά  όταν οδηγείς ...
Ακολούθησαν άλλες  δυο η τρείς βόλτες  να την μάθω, να γνωριστούμε καλύτερα, να δω τις αντιδράσεις της. Όπου πηγαίναμε την κοίταζαν, την άκουγαν και στα φανάρια έρχονταν δίπλα της να την ξαναδούν,  καλά που  έβαλα  την χάντρα με το ματάκι!  Η ροπή της αρχίζει απο χαμηλά και η γραμμικότητα αγγίζει την τελειότητα, ενώ  άμα χουφτώσεις το γκάζι γίνεται γιορτή! Το ποδόφρενο  (integrale) είναι πολύ αποτελεσματικό αφού συνδυάζει εμπρός-πίσω πέδηση και η αριστερή μανέτα είναι σχεδόν επικουρική. Οι αναρτήσεις της  συνδυάζουν την άνεση με το κράτημα , ενώ η θέση οδήγησης ελαφρώς πρός τα εμπρός, είναι πολύ άνετη με την γωνία των ποδιών πολύ καλή. Τα ρετρό άσπρα όργανα και τα ηλεκτρικά, άψογα στην λειτουργία τους. Φέρινγκ βέβαια δεν υπάρχει, εδώ όλα είναι λιτά κι απέριτα!

O έρωτας
Εκείνο το ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωινό, ξύπνησα όπως πάντα νωρίς, πήρα τον καφέ μου και κατέβηκα στο γκαράζ. Τράβηξα το κάλυμα και έβγαλα στην πυλωτή την Ιταλίδα μου.  Ας λένε πως ειναι επικίνδυνο το πλαινό στάντ  γιατί σηκώνεται άμεσα, εκεί την έβαλα να την βλέπω σε κλίση, είναι πολύ όμορφη σε αυτήν την θέση. Πίνοντας τις τελευταίες  γουλιές καφέ,  έβλεπα τις  ηλιαχτίδες  που  περνώντας   μέσα απ  τις φυλωσιές των δένδρων αυξομείωναν την ένταση τους  καθώς έπεφταν πάνω της  και τα νίκελ τρεμόπαιζαν,  ενω οι πορτοκαλί διαγώνιες ρίγες θύμιζαν ουράνιο τόξο.
-Έλα πάμε, πάμε να φύγουμε... άκουσα την φωνή της !!!
Έβαλα το μαύρο δερμάτινο μπουφάν της  Moto Guzzi, άνοιξα τα βρυσάκια της, τον αέρα της, 2-3 γκαζιές, μίζα  και όλα πήραν μπροστά, αφού σίγουρα ξυπνήσαμε  και μερικούς γείτονες. Φύγαμε για Σούνιο και σύντομα  βρεθήκαμε στα λιμανάκια, αρχίσαμε να πηγαίνουμε παράλληλα στην θάλασσα και τα βράχια στις δεξιές και αριστερές  και  γρήγορα  βρήκαμε ρυθμό έχοντας αέρα, ήλιο, θάλασσα, μυρωδιές της φύσης και τον ήχο της δικύλινδρης !!!  Δύο αυτιά, δύο μάτια, δύο χέρια, δύο κύλινδροι (στην σωστή θέση!),  δυο καρμπυρατέρ, όλα το ίδιο. Λίγο πιο κάτω δεν αντέξαμε και σταματήσαμε  για να  ζήσουμε την στιγμή, που κι αυτή για πρώτη φορά έβλεπε τέτοιο γαλάζιο στην ζωή της. Εκεί δώσαμε όρκους πίστης και συμπόρευσης,  ο έρωτας  ολοκληρώθηκε !!!

Γυρίζοντας αργότερα στο γκαράζ  όλα ήταν τέλεια, μέχρι που είδα, όπως συμβαίνει πάντα και την άλλη όψη του. Η κυρία μου πλέον, στηριζόμενη στην σαγήνη της, απαίτησε να φύγει απ το γκαράζ η μαύρη V11 lemans, την ένιωθε ανταγωνιστική,  τα ήθελε όλα ... Μετά απο λίγες ημέρες έδωσα στον Γιάννη, τον φίλο μας, την V11 lemans που τόσο ποθούσε! Αυτός στα 29 του δεν θάχει χαμένα χρόνια να θυμάται,  και εγώ θα ζω τον έρωτα μου με αυτήν την ξελογιάστρα, την 1000S.

Φωτογραφίες: Thrylos
Digital edit: Doom

Copyright © guzzista.gr