Moto Guzzi: Airone 250 1952

Το μηχανάκι αυτό αγοράστηκε το 2005, τότε που όλοι βγάζαμε καλά φράγκα, είχαμε και κέφια, και αγοράζαμε ότι μηχανάκι μας γυάλιζε.

Το βρήκα σε ένα Ιταλικό μεγάλο μοτοπάζαρο, στο Novergro, λίγο έξω απ΄το Μιλάνο. Το πούλαγε ένας γεράκος restorer που μόλις τόχε τελειώσει και τόχει φάτσα κάρτα, πρώτη μούρη, καλογυαλισμένο και λουσάτο στο περίπτερο του.

Τα μοτοπάζαρα, σαν το παραπάνω, Ιταλικά και Γερμανικά κυρίως, είναι μια απίστευτη μπίζνα, ένας απίστευτος τζίρος που δεν τον πιάνει το μάτι κανενός. Στη Ιταλία γίνονται 6-8 μεγάλα παζάρια κάθε χρόνο, στην Γερμανία 3-4. Για να φανταστείτε για τι όγκους μιλάμε, μιλάμε για 4-5 χιλιάδες περίπτερα, από 20 μέχρι 200 μέτρα το καθένα, τόνα δίπλα στ΄άλλο, που πουλάνε από μεταχειρισμένες βίδες μέχρι ολόκληρα αναπαλαιωμένα μηχανάκια, από χιλιοσκουριασμένους μοτοσυκλετιστικούς σκελετούς που κανείς δεν ξέρει από τι μηχανάκια είναι, μέχρι σκέτους κινητήρες, ρόδες, τζάντζαλα και μάντζαλα και ότι κουφό φαντάζεστε…

Δεν υπάρχει κάτι μοτοσυκλετιστικό που δεν βρίσκεται σ΄αυτά τα παζάρια, αρκεί να ξέρεις που να ψάξεις και με ποιά προτεραιότητα, και λέω προτεραιότητα διότι μπορεί να περάσουν οι 3 μέρες του παζαριού και να μην έχεις ακόμα επισκεφτεί τα περίπτερα που ήθελες. Εννοείται ότι στην είσοδο σου μοιράζουν χάρτη, ποιός είναι που, αλλιώς δεν έχεις καμμία τύχη, πας για μπύρες και λουκάνικα και τέλος. Ο μπάρμπας λοιπόν είχε στήσει το κατακόκκινο Moto Guzzάκι με τις γυαλισμένες Boranni φάτσα κάρτα, είχε ανοίξει και την πολυθρονίτσα του, είχε στήσει και το ψυγειάκι του με τις Peroni μέσα, είχε στήσει και την ψησταρίτσα του, είχε και μουσικούλα που έπαιζε Gigliola Cinquetti…και μάζευε ματιές μιλάμε …περιμένωντας του μερακλήδες. Ούτε τιμή ούτε τίποτα πάνω στο μηχανάκι, παζάρι λέμε. Ηξερε βέβαια τι πούλαγε ο μπάρμπας, πούλαγε Michaelangelo με Leonardo Da Vinci σε αρμονία και Sophia Loren με Monica Bellucci σε ομορφιά. Οποιος ρώταγε για τιμή εξεταζόταν απ΄τον μπάρμπα εξωνυχιστικά από πάνω μέχρι κάτω και μετά άκουγε ένα αστρονομικό νούμερο, νούμερο που τον ανάγκαζε να κάνει προς τον μπάρμπα την χαρακτηριστική χειρονομία την δείκτη που χτυπάει ρυθμικά τον δεξί του κρόταφο. Μην το κάνουμε όμως μυθιστόρημα, το ίδιο ποίημα ακούσαμε κι εμείς, αλλά είπαμε “άστονα τον εξυπνάκια, θάρθουμε Κυριακή μεσημέρι πριν σχολάσει το παζάρι, απούλητο θα τόχει ακόμα και θα το πάρουμε στα μισά λεφτά”.

Πέρασε η Παρασκευή, πέρασε το Σάββατο, είχανε πρηστεί και τα ποδαράκια μας απ το περπάτημα, κόντευε να κλείσει το παζάρι και τίποτα δεν μούχε κάτσει. Οτι μηχανάκι μ΄άρεσε είτε τόχε προλάβει άλλος, είτε δεν μου φτάνανε τα λεφτά να το πάρω. Ολη η υπόλοιπη παρέα κάτι είχε ψωνίσει, εγώ τίποτα. Ασε που είχα τσαντιστεί διότι είχαν ήδη αρχίσει να ζητάνε τα δικά μου λεφτά να πάρουνε κι άλλα δικά τους μηχανάκια, οπότε…προτίμησα να τα δώσω στο μπάρμπα (ο οποίος με το ζόρι έκοψε 100-200 ευρώ από την αρχική του τιμή, κέρασε όμως όλη την παρέα μοτσαρέλες και προσούτα και κόκκινο μπρούσκο κρασί και στο κάπακι σπιτικό λιμοντσέλο όνειρο).

Τούδωσα λοιπόν “το πακέτο”, μούδωσε το μηχανάκι, μούδωσε και τα χαρτιά του, μούδωσε και την ευχή του, “να το στρώσεις καλά” μούπε, “όλα καινούργια είναι μέσα, γαμήθηκα να το φιάξω” (εντάξει αυτό το “γαμήθηκα να το φιάξω” το λένε μέχρι σήμερα όλοι οι μάστορες, παγκοσμίως, όταν σου παραδίδουν το μηχανάκι σου μετά από επισκευή και είναι έτοιμοι να …σε δαγκώσουν)

Εντάξει το μηχανάκι ήταν και είναι απίστευτα όμορφο και λουσάτο, βγάζει τρελλά κέφια και ονειρεμένες βόλτες, ούτε στιγμή δεν το μετάνιωσα που το πήρα.

Αλουμινένιος κινητήρας 250cc, οριζόντιος, μονοκύλινδρος, με εξωτερικές χρωμιωμένες παροχές λαδιού, ξέφιλτρο καρπυρατέρ μαμά, πίσω ανάρτηση με διπλά αμορτισέρ κάτω από τα κάρτερ για συμπίεση και φελλένιους δίσκους που σφίγγουν με εξωτερικό κοχλία για επαναφορά, τιμονάκι βέργα ρεισόνι, μονό δερμάτινο σελάκι με εξωτερικά ελατήρια, σιδερένια μικρά βαλιτσάκια δεξιά και αριστερά δίπλα στο πίσω φτερό, αλουμινένιες μανέτες σαν χειρουργικά εργαλεία, δοχείο λαδιού κάτω απ΄το ρεζερβουάρ, άσπρες μανέτες και χρυσά σειρίτια, και το κλού : Εξωτερικό βολάν, χρωμιώμενο στην περιφέρεια του, που γυρίζει λίγα χιλιοστά από τον αριστερό σου αστράγαλο, (εξ ού και το παρατσούκλι του “ο ζαμπονοκόφτης”)

Ταχύτητες τέσσερις, δεξιά, εκεί που τις είχαν τότε όλα τα μηχανάκια, και λεβιεδάκι διπλό, σαν τα παλιά παπιά. Τακουνάκι και πίσω βαζεις πρώτη, πατούσα και κάτω δευτέρα, τρίτη και τετάρτη. Κιβώτιο γιαπωνέζικο. Στο κεντρικό στάντ ανεβαίνει σχεδόν μόνο του, με ένα δαχτυλάκι, το μικρό δαχτυλάκι εννοώ. Πέρνει μπροστά σαν πούπουλο. Ανοίγεις το ρουμπινέτο βενζίνης, ζιγκλάρεις μέχρι να στάξει βενζίνη στον δρόμο, και κατεβάζεις την μανιβέλα. Ούτε κλωτσιές, ούτε ανάποδες, ούτε δράματα, ούτε καντήλια. Εχει πάρει με την μισή μανιβελιά και κρατά ρελαντί αμέσως, ούτε τσόκ θέλει, ούτε άβανς.

Την εξάτμιση δεν έχω βρεί λέξεις να την περιγράψω. Ξεκινά στενή, φουσκώνει, ξαναστενεύει και καταλήγει σε ανισόσκελο ψαράκι. Εκείνο που μπορώ να περιγράψω είναι αυτό που τραβά όλα τ΄αυτιά, και στην Κρήτη κατάλαβα ακριβώς σαν τι ακούγεται : σαν καλάζνικωφ, μάλιστα, καλάζνικωφ, μπάσο, στακάτο και ξεκάθαρο, τα τα τα τα τα τα τα τα, έτσι κάνει, ούτε ββββββρρρρρ, ούτε φφφφρρρρ, ούτε τττζζζζρρρρρ, ούτε μμμμμππππρρρρ που κάνουν όλα τα μηχανάκια.

Να το στρώσεις καλά μούπε ο μπάρμπας. Βεβαίως, ότι πείτε. Στα 15 πρώτα του χλμ km είχε κολλήσει. Εμμμμμ δεν μούπε να το σβήνω και κάθε δέκα λεπτά για να κρυώνει. Πάει το πιστόνι.

Εσείς οι νεώτεροι να ξέρετε ότι αυτά τα μηχανάκια θέλουν στο στρώσιμο 10 λεπτά πορεία και μετά 10 λεπτά σβήσιμο για να κατέβουν και να κρυώσουν τα λάδια. Και πάντα χειμώνα. Το “έχει λιακάδα πάω να στρώσω” δεν παίζει. Παγωνιά θέλει.

Πιστόνι μου βρήκε ο γνωστός Guzzολόγος ο Φίλιππος ο Μπογοσιάν, με τον οποίο έγινα καλός φίλος γιατί μου ξαναβρήκε κι άλλο πιστόνι μετά το 2ο κόλλημα, κάνα μήνα μετά. 1500 χλμ πολύ ευλάβικο στρώσιμο θέλουν αυτά τα μηχανάκια, για σας τους νεώτερους το λέω. Επίσης στο ρεκτιφιέ (που συνοδεύει κάθε κολλημένο πιστόνι) να δίνετε πάντα στον ρεκτιφιατζή κάνα δυό χιλιοστά παραπάνω απ΄αυτά που λέει το βιβλίο. Τα μηχανάκια είναι να τα χαρούμε εμείς “εδώ και τώρα” και όχι να τα πάρουν οι κληρονόμοι “άριστα στρωμένα”. Εντάξει, τέλειωσα και με τα στρωσίματα, τώρα έχω ήδη 2000km, έστρωσε, και πάει και πολύ καλά (φτου φτου φτου μεγάλη μπουκιά να τρώς, μεγάλη κουβέντα να μην λες).

Από ηλεκτρικά τούχω βάλει εκείνο το ειδικό ματόχαντρο και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Μόνο ένα πυκνωτάκι (των δύο ευρώ) έχει κάψει μέχρι τώρα, και μάλιστα ακριβώς μόλις τερμάτισα το φετεινό Αττικό Rally. Εντιμο μηχανάκι, πρώτα τερμάτισε αξιοπρεπώς και μετά έσβησε, δεν με ξεφτύλισε….

Οδηγώντας το τα 100 χιλιομετράκια τάχει στο χαλαρό και στο ξεκούραστο, επιταχύνει και όμορφα χάρις στις κοντές τρείς πρώτες, και δίκαια έχει κερδίσει τον τίτλο του Great Runner σε όλα τα τέστ εποχής που έχω μαζέψει. Αλλά το μηχανάκι αυτό δεν νομίζω παίδες ότι το φιάξανε για να κάνει τρελλά χιλιόμετρα. Δεν το φιάξανε για να ανεβοκατεβαίνει αέρας και ξύνωντας μαρσπιέδες στα Δολομίτικα πάσσα. Ούτε το φιάξανε για να κάνει αγώνες εποχής του στύλ Μιλάνο - Τάραντο η MotoGyro. Το φιαξανε οι μπαγάσηδες οι Ιταλοί έτσι όμορφο και λουσάτο για τα ρολλάρει χαλαρά και ξεκούραστα στα Ιταλικά μεσαιωνικά καλτερίμια που κατά εκατοντάδες υπάρχουν από την Γένοβα μέχρι τα ελληνόφωνα χωριά της κάτω Σικελίας, αντιλαλώντας τον μοναδικό του ήχο στα εκεί πετρόχτιστα καλοδιατηρημένα αρχοντικά.

Τώρα το πως ξέπεσε ένα στην Ελλάδα….εεε….τόπαμε παραπάνω. Πάω για νανάκια τώρα. Καληνυχτώ σας,

Ιωάννης ο ακτίμων..

Φωτογραφίες: Yannis Efraimidis