Πρώτες βόλτες με μία V550 Monza

Η αρχή...
Εκείνο το ζεστό απομεσήμερο του Ιούλη του 2011 χαθήκαμε στούς δρόμους της Φιλοθέης ανάμεσα στα αρχοντικά και τα πάρκα της. Ένας διαφορετικός κόσμος ήταν εκεί . . .

Όταν άνοιξε η πελώρια σιδερένια εξώπορτα , χρειάσθηκε να περπατήσουμε πάνω απο εκατό βήματα ανάμεσα στο γκαζόν και τα λουλούδια του κήπου για να συναντήσουμε την "κυρία ". Μας περίμενε εκεί στα γαλάζια ντυμένη , παιδί μιας άλλης γενιάς, αλλά ωραιότατη και φορτωμένη με τα καλούδια της εποχής της. Μάταια η σκόνη και η σκουριά απο την αδράνεια του χρόνου προσπαθούσαν να κρύψουν τα κάλλη της . 'Οταν είπαμε στον γυιό οτι θα την ξαναφτιάξουμε όπως την είχε ο πατέρας του, σχεδόν μας την χάρισε !!! Έτσι ξαφνικά προέκυψε η V50 Monza ! Ο χρόνος σταμάτησε τότε για την ιταλίδα . . . και ξανάρχισε, μετά απο αρκετή δουλειά στην μορφή της V 550 Monza που είναι πλέον!

Στον Δρόμο
Ανοίγεις λοιπόν το βρυσάκι για να λούσει η βενζίνη τα καρμπυρατέρ  και με το τσόκ ανοιχτό, γυρνάς τον διακόπτη (κυριολεκτικά,  γιατί το κλειδί ειναι διακόπτης) για να δώσεις ρεύμα στο κύκλωμα της  θαλασσί Μonza του '82. Με πατημένο το μπουτόν εκκίνησης γυρνάς το γκάζι και ο κινητήρας παίρνει ζωή. Ακούγοντας τα πρώτα γουργουρίσματα του αερόψυκτου V2 αντιλαμβάνεσαι αμέσως πως κάτι διαφορετικό , κάτι αληθινό συμβαίνει εδώ ...Κλείνεις το τσόκ , τίποτα δεν είναι αυτόματο, περιμένεις λίγο να ζεσταθούν τα μέταλα, βάζεις το κράνος , γάντια και έφυγες . Η θέση οδήγησης είναι φανταστική , με μια κλίση πρός τα εμπρός χωρίς να κουράζει , ενώ γρήγορα προσαρμόζεσαι στα πιο κλειστά γόνατα και στις σφικτές αναρτήσεις παρ' οτι είναι ρυθμισμένες στην πιο μαλακή θέση. Ακούγοντας συνεχώς τους μυημένους να σου λένε πόσο δύσκολο και τι χέρια θέλει να οδηγείς ενα Λεμάνς, αντιλαμβάνεσαι αμέσως πόσο εύκολη και χρηστική είναι η οδήγηση του μικρού Monza. Λεμάνς  εεεε ....κοίτα ρε Λεμάνς ..... ακούγονται φωνές απο υπαίθρια καφετέρια της Καστέλλας, καθώς το θαλασσί Monza περνά μπροστά απο τις απαστράπτουσες σχιστομάτησες. Γελάς μέσα απ το κράνος, χωρίς να το θέλεις ....Λίγο πιο κάτω στο φανάρι, με όλα τα βλέματα πάνω της, ανακαλύπτεις πόσο σοφή ήταν η τοποθέτηση του ασημένιου ματιού στο τιμόνι για να γλυτώσεις το μάτιασμα.

Μέσα στην πόλη, ξεγλιστρά σαν χέλι ανάμεσα στο μποτιλιάρισμα, ενώ τα συνδιασμένα φρένα με το ποδόφρενο σε βοηθούν ακόμα πιο πολύ, αφού δεν αφήνεις τα κλιπόν για να φρενάρεις. Κι όταν βρείς δρόμο και ανοίγεις το γκάζι η χρονική υστέρηση των καρμπυρατέρ έναντι του ιντζέκσιον γίνεται αμέσως πλεονέκτημα , αφού νιώθεις μια ωστική δύναμη να σε σπρώχνει σαν να άνοιξαν οι τουρμπίνες ...

Έξω απο την πόλη, ανακαλύπτεις όλα τα χαρίσματα της. Αν ήθελες με μια λέξη να πείς την οδηγική εμπειρία μαζί της, αυτή είναι η ισοροπία. Ισοροπία παντού, με μικρές κινήσεις διορθώνεις τα πάντα. Το μικρό βάρος της (160kg) βοηθάει τους λίγους ονομαστικούς ίππους να κινήσουν αξιοπρεπέστατα το μοντσάκι, ενώ  τα 50 plus κυβικά με τα κυλινδροπίστονα Gilardoni κάνουν διαφορά. Λίγο πρίν το Μαρκόπουλο ένιωθα έναν μεγάλο όγκο να με κυνηγά απο πίσω. Στο φανάρι το τεράστιο Varadero ήρθε δίπλα για να δεί την 30χρονη μηχανούλα κι ύστερα έγινε συνοδοιπόρος μέχρι το Λαύριο. Τα 150 χλμ στο κοντέρ έρχονται εύκολα και με λίγη προσπάθεια χωμένος στο φέριγκ τα 165 χλμ  είναι μάλλον η τελική του. Στις στροφές πρέπει να πάρεις απο την αρχή την σωστή διεύθυνση κι ύστερα ο 18αρης μπροστινός τροχός είναι σαν να κυλά πάνω σε ράγα, πραγματικά τρένο! Προξενεί εντύπωση πως τροχοί με τόσο μικρό πλάτος είναι τόσο αξιοπρεπείς! Ειλικρινά η σταθερότητα της τριαντάχρονης Guzzi σε συνδυασμό με την ευλυγισία και την γραμμικότητα της σε εκπλήσει ευχάριστα. Απομένει να δοκιμασθεί και η αντοχή της ιταλίδας στο επόμενο 36ωρο .

Άφησα τελευταίo ένα μεγάλο δώρο που σου προσφέρει το μικρό Monza V55, όπως και κάθε άλλη παλαιά Moto Guzzi. Η αλλαγή του χρόνου, η επιστροφή στο παρελθόν, οι αναμνήσεις στα παλαιά, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση στις μέρες μας με τις δυσκολίες και τους ρυθμούς της καθημερινότητας μας ...αυτά τα ολίγα απο ένα αρχάριο Guzzista.

Φωτογραφίες:Thrylos

Copyright © guzzista.gr