MOTO GUZZI – ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Ιστορία Moto Guzzi
Νέο Μονοκύλινδρο 500cc
Διατηρώντας την οριζόντια τοποθέτηση, το νέο μονοκύλινδρο είχε 496cc (88x82mm). Θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν μία μεγαλύτερη έκδοση του μικρότερου κινητήρα με τα 350 κ. εκ. Ο λόγος που δημιουργήθηκε ήταν εξαιτίας προβλημάτων που εντοπίστηκαν στον υγρόψυκτο τετρακύλινδρο σε σειρά κινητήρα, ώστε να καλύψει το κενό μέχρι να επαναδημιουργηθεί ο προβληματικός κινητήρας.
Coppa d’Oro Shell – Mettet - Floreffe
Τον Απρίλιο του 1954 και εκμεταλλευόμενη την νέα πίστα του Dino Ferrari κοντά στην Imola η Moto Guzzi πήρε τις νίκες στην κατηγορία 250 και 350 κ. εκ στα πλασία του Coppa d’Oro Shell (Shell Gold Cup). Ο Alano Montanari κέρδισε στα 250 κ. εκ ενώ ο Lorenzetti κέρδισε στα 350 κ. εκ. με δεύτερο τον ομόσταυλο Ken Kavanagh.
Την ίδια ακριβώς μέρα (26 Απριλίου 1954) ο Anderson ξεκινούσε την σεζόν στο Βέλγιο στο Mettet, όπου κέρδισε στα 500 cc με την νέα μοτοσικλέτα. Στα 350 cc οδήγησε για το μεγαλύτερο διάστημα πρώτος, όμως προς το τέλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα εξαιτίας σπασμένου πλαισίου.
Στην Floreffe κανείς από τους αναβάτες της Guzzi δεν κατάφερε να τερματίσει. Ο Anderson πάνω στο 350άρι σταμάτησε τον αγώνα ως ένδειξη διαμαρτυρίας επειδή μια ομάδα θεατών μπήκε μέσα στην πίστα διασχίζοντας τον δρόμο, ενώ ο Kavanagh εγκατέλειψε λόγω μηχανικών προβλημάτων ενώ προηγείτο.
1954 Αγώνες TT στο Isle of Man
Αν μπορούσε να φανταστεί τα αποτελέσματα, η Moto Guzzi δεν θα έκανε τον κόπο να συμμετέχει στους αγώνες του Isle of Man εκείνη την χρονιά. Από τις 6 μοτοσικλέτες την καλύτερη επίδοση είχε ο Anderson με μια πέμπτη θέση στην κατηγορία Lightweight. O λόγος; Μηχανικά προβλήματα των κινητήρων που παρουσιάστηκαν σε όλες της κατηγορίες. Έτσι ακολούθησαν αμέτρητες ώρες τεστ και δοκιμών στις πίστες…
Το νέο πλαίσιο για το 1956
Σε αντικατάσταση του “Bailey Bridge” πλαισίου, ύστερα από δύο σεζόν χρήσης, προχώρησε η Guzzi, τοποθετώντας ένα νέο πλαίσιο (τύπου Vincent) αποτελούμενο από έναν μεγάλης διαμέτρου σωλήνα που χρησίμευε και ως δοχείο λαδιού και αποτελούσε την κεντρική ραχοκοκαλιά. Η τιμονόπλακα αποτελούσε και αυτή σημαντικό τμήμα του πλαισίου δίνοντας στήριγμα για το ρεζερβουάρ καυσίμου. Το ψαλίδι ήταν νέο τριγωνοειδές. Για την μπροστινή ανάρτηση τοποθετήθηκαν 2 εξωτερικά ελατήρια στηριζόμενα στο πιρούνι, όπως ακριβώς και οι 2 πίσω αναρτήσεις και οι τέσσερις από την βρετανική εταιρεία Girling.
To πρωτάθλημα του 1956
Οι επίσημοι εργοστασιακοί αναβάτες που επιλέχτηκαν από την Moto Guzzi ήταν όπως και το προηγούμενο έτος οι Lomas, Kavanagh και Dale. Για την μοτοσικλέτα των 500 κ .εκ αποδείχθηκε μια φτωχή χρονιά, κάτι που δεν ίσχυσε για την μικρότερη μοτοσικλέτα των 350 κ. εκ. Ο Lomas κατάφερε να διατηρήσει τον τίτλο του, αντιμετωπίζοντας πολύ ισχυρούς αντιπάλους όπως τις εργοστασιακές ομάδες των Gilera, MV Agusta και DKW.
Φτάνοντας στο Γερμανικό GP o Lomas επιδόθηκε σε σκληρή μάχη με το νούμερο ένα της MV Agusta, τον John Surtees. Όπως συνήθιζε ο Surtees έκανε ένα πολύ καλό και γρήγορο ξεκίνημα, ο Lomas όμως σιγά-σιγά έκλεινε το κενό, καταφέρνοντας να προσπεράσει και να δημιουργήσει στη συνέχεια απόσταση ασφαλείας. Ο Surtees στην προσπάθειά του να αντιδράσει έπεσε, σπάζοντας το αριστερό του χέρι. Ο Lomas έγραψε τον γρηγορότερο γύρο (και ρεκόρ) με 148.9 χλμ/ώρα.
Στο τελευταίο GP της χρονιά στην Monza ο Lomas έπεσε σπάζοντας τον καρπό του. Ανάρρωσε γρήγορα όμως η αγωνιστική του καριέρα πλησίασε στο τέλος της ύστερα από έναν βαρύ τραυματισμό στον αγώνα του Coppa d’Ora Shell στην Imola το 1957, λίγο πριν η νέα αγωνιστική σεζόν ξεκινήσει. Η θέση του στην αγωνιστική ομάδα της Guzzi καλύφθηκε επιτυχώς από τον Αυστραλό Keith Campbell (κουνιάδος του Geoff Duke) ο οποίος είχε μπει στην ομάδα της Guzzi από το τέλος της σεζόν του 1956.
Το οριστικό πλέον 350 μονοκύλινδρο
Η Gilera και MV Agusta, έχοντας πλήρως εξελιγμένες και επιτυχημένες μοτοσικλέτες τεσσάρων κυλίνδρων στα 350 και 500 κ. εκ, ο Carcano ήξερε πως πρέπει να ανασχεδιάσει τα μονοκύλινδρα οριζόντια μοντέλα του και αυτό έκανε χωρίς να ξέρει πως θα ήταν και το οριστικό και τελευταίο εξελιγμένο μοντέλο για την αγωνιστική ιστορία της Moto Guzzi. Ο αρχιμηχανικός Carcano ήξερε πως η επίτευξη μεγάλης τελικής ταχύτητας είχε κερδηθεί χάνοντας ποσοστό ροπής στις χαμηλομεσαίες στροφές.
Αυτό λοιπόν που ήθελε να κάνει ήταν να αυξήσει την ροπή, μειώνοντας ταυτόχρονα περαιτέρω το βάρος, διατηρώντας ή και βελτιστοποιώντας την σχέση δύναμης/βάρους. Η χωρητικότητα ήταν στα 349 κ. εκ και για να κερδίσει ροπή τοποθέτησε μικρότερες βαλβίδες (33mm εξαγωγής, 39mm εισαγωγής). Επέστρεψε επίσης στη χρήση ανάφλεξης με ένα μπουζί, γιατί με τα δίμπουζα μέχρι τότε απαιτούσαν λιγότερη προπορεία στον χρονισμό. Αν ένα μπουζί «καιγόταν» ο κινητήρας τότε έχανε πολύ από την δύναμή του.
Το αποτέλεσμα ήταν επιπλέον 2 άλογα (40 bhp/8000σαλ). Ένα ακόμα πλεονέκτημα ήταν η μεγαλύτερη ροπή, κάνοντας την ρύθμιση των σχέσεων του κιβωτίου ανά πίστα όχι απαραίτητη πλέον, κάτι που κόστιζε σε ώρες δουλειάς και ρύθμισης την ομάδα υποστήριξης.
Ίσως από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα σε σχέση με τα υπόλοιπα μεταπολεμικά μονοκύλινδρα, ήταν η μείωση βάρους. Για παράδειγμα το Gambalunga του 1949 ζύγιζε 122 κιλά ενώ τα 350cc μοντέλα του 1957 ζύγιζαν 95 κιλά και έφταναν τα 97 κιλά μαζί με το ολόσωμο φέρινγκ.
Αν και το τελευταίο 500άρι μονοκύλινδρο έμεινε στην σκιά του νέου V8 που ακολούθησε, δεν έπαυε να εκπλήσσει με την σχέση δύναμης/βάρους. Με μόλις 42 bhp στην πίσω ρόδα, έφτανε τελική 233 χλμ/ώρα, ζυγίζοντας 106,5 κιλά.
Αφού συνέχισε τον αγώνα βρήκε μπροστά του μια λίμνη από λάδια, εξαιτίας ενός σπασμένου κάρτερ της Norton που έτρεχε μπροστά. Πρώτα έπεσε ο οδηγός που ακολουθούσε- και αυτός πάνω σε μια Norton με το όνομα John Hartle, ενώ δεύτερος που έπεσε ήταν ο Dale. Αν και ο ίδιος δεν τραυματίστηκε βαριά, η μοτοσικλέτα του δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει τον αγώνα. Από την στιγμή που ο Hartle και Dale είχαν την πρώτη και δεύτερη θέση αντίστοιχα, το σκηνικό έδωσε αμέσως την πρωτιά στον μέχρι τότε τρίτο McIntyre, ο οποίος κατάφερε να κρατήσει μέχρι το τέλος. Πίσω από τον McIntyre ερχόταν ο γρήγορος και σκληρός αναβάτης της Guzzi Keith Campbell, ακολουθούμενος από τον Bob Brown πάνω σε μια Gilera. Ο John Surtees με την MV Agusta ήταν τέταρτος, ενώ όγδοος ο ιδιώτης αναβάτης με Guzzi John Clark.
Μετά από δύο μέρες το ίδιο τρίο αναβατών έτρεξε στον αγώνα Senior TT. Ο Campbell έτρεχε πάνω στο νέο V8, ενώ οι άλλοι 2 με τα γνωστά μονοκύλινδρα. Έχοντας οι διαγωνιζόμενοι να καλύψουν 481 χιλιόμετρα σε 8 γύρους, μόνο τα Guzzi μονοκίλυνδρα είχαν την απαραίτητη ποσότητα καυσίμου για να ολοκληρώσουν τον αγώνα. Ο Clark όμως αναγκάστηκε να εγκαταλέιψει, ενώ ο Dale (του οποίου το V8 έτρεχε με 7 κυλίνδρους στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, τερμάτισε 4ος μπροστά από τον πέμπτο Campbell.
Τελευταία νέα
Τα πιο δημοφιλή
