Moto Guzzi: μια σπουδαία ιστορία

DE TOMASO ΕΠΟΧΗ

To 1973, η Moto Guzzi αγοράστηκε απο τον όμιλο της De Tomaso Industries Inc. (D.T.I. Group). Ως μέλος του group άρχισε να παράγει και τετρακύλινδρους κινητήρες με πιό σημαντικό νέο μοντέλο το Guzzi 254 το 1975, αλλα και να πουλάει μοτοσυκλέτες άλλων εταιρειών (Benelli) του group με τα σήματα της. Τέτοια μοντέλα ήταν το δίχρονο δικύλινδρο 250TS και το τετρακύλινδρο εν σειρά 350GTS κλπ. κατά κανόνα αναξιόπιστα και με μέτρια ποιότητα κατασκευής. Οι πελάτες και θαυμαστές της Guzzi όμως έδειχναν με την στάση τους, οτι η παράδοση είναι πιο σημαντική απο περαστικούς νεωτερισμούς, και η εταιρεία γρήγορα επέστρεψε στην ανάπτυξη νέων μοντέλων με τον V90. Η κυρίως παραγωγή της Guzzi εστιαζόταν σε δυο κατηγορίες: Gran Turismo και sport μοτοσυκλέτες, καθώς όλοι ταύτιζαν την Guzzi με άνετες μοτοσυκλέτες μεγάλων αποστάσεων, και με τις sport λόγω της αγωνιστικής κληρονομιάς της. Το V7 sport του Lino Tonti αναβαθμίστηκε στο V7 750S (δυο δίσκοι εμπρός) και λίγο αργότερα στο V7 750 S3 (3 δίσκοι εμπρός -πίσω). Το 1976 μια μοτοσυκλέτα σταθμός μπήκε στην παραγωγή: Η Moto Guzzi 850 Le Mans. V90 κινητήρας μεγαλωμένος στα 844cc, με υψηλής συμπίεσης έμβολα, μεγάλες βαλβίδες και τα ελεύθερα 36mm Dell’Orto  έδιναν απόδοση 71hp και τελική ταχύτητα 210km/h. Ο άξονας στην τελική σχέση μετάδοσης, η καλή οδική συμπεριφορά και τα άριστα φρένα (integrale-σύστημα συνδυασμένης πέδησης) έκανε το 850 Le Mans μία από τις καλύτερες σπορ μοτοσικλέτες της δεκαετίας του ’70. Δυστυχώς οι μεταγενέστερες εκδόσεις του ΙΙ, ΙΙΙ,IV,V παρόλο που ήταν καλές μοτοσυκλέτες, δεν μπορούσαν να συναγωνιστούν τον ιαπωνικό ανταγωνισμό όπως είχε κάνει το πρώτο Le mans.

Την κληρονομιά συνέχισαν την δεκαετία του '90 το Daytona, το Centauro και το Sport 1100. Για την δημιουργία τους και εξέλιξη τους ένας "χεράς" οδοντίατρος και μηχανικός απο την άλλη πλευρά του Ατλαντικού έβαλε το χεράκι του. Ο «Dr John» Wittner, δημιούργησε και έτρεξε αγωνιστικές μοτοσυκλέτες με κινητήρες Moto Guzzi που γνώρισαν επιτυχία στο Αμερικάνικο πρωτάθλημα, πριν έρθει να δουλέψει στο Mandello del Lario . To αγωνιστικής εξέλιξης πλαίσιο του Moto Guzzi Daytona 1000 είχε μονό αμορτισέρ πίσω, τροφοδοσία με ψεκασμό, τέσσερις βαλβίδες ανά κύλινδρο τελική μετάδοση με άξονα, και «άγριο» εκκεντροφόρο ώστε ο  V2 των 992cc, να αποδίδει 95hp. Λεπτομέρεια: όλα τα μοντέλα του '90 φόραγαν αντεστραμένο πηρούνι, μια σχεδίαση σχεδόν ίδια με αυτά που είχαν το Airone  και το Astore 50 χρόνια νωρίτερα, ένα παράδειγμα που δείχνει την δύναμη καινοτομίας και οράματος που είχαν οι άνθρωποι της Guzzi.

Η δεκαετία του '90 έφερε μια επιστροφή στο κλασσικό στυλ αλλά με μοντέρνα εκτέλεση στην προσπάθεια ανανέωσης του V90 με ψεκασμό, ώστε να καλύπτει τις σύγχρονες προδιαγραφές και οδήγησε στην δημιουργία του V11 sport το 2000. Στα Gran Turismo μοντέλα το πιο διάσημο ήταν η California, η οποία απο το 1972 παράγεται ως σήμερα. Σύντομα έγινε 850cc με πεντάρι κιβώτιο, και αργότερα 1000cc ως California II και 1100 cc στην τρίτη της έκδοση. Στην πορεία της εξέλιξης της  εξοπλίστηκε με electronic fuel injection και υιοθέτησε το integral braking system. Το 1975, ένα χρόνο πριν απο την έκδοση του Lemans, παρόλη την επιτυχία της σειράς California στην Αμερική, που είχε ενισχυθεί με την έλευση του California T3, ένα σημαντικό μοντέλο γεννήθηκε που έδειχνε οτι η Guzzi ακόμα ήταν δύναμη καινοτομίας. Το V1000 iConvert, με κινητήρα 949cc και αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων, ένα μοντέλο που στόχευε την Αμερικάνικη αγορά. To 1978 το SP1000 προστέθηκε στα GT μοντέλα και έμεινε πολλά χρόνια στην παραγωγή με τις εξελίξεις του, SPII, SP III.

Στούς μικρούς κυβισμούς μετά κάποια αδιάφορα μοντέλα όπως το 125 cc Tuttoturismo and Tuttoterreno, η διάταξη του V90 εφαρμόστηκε και σε αυτά. Σύντομα το V35 και V50 βγήκαν στην αγορά, δίνοντας μια νέα ώθηση στην Guzzi την δεκαετία του 80, και ακολούθησαν οι "baby-lemans" εκδόσεις τους, το V35 Imola και V50 Monza, μέχρι να φτάσουν στο τετραβάλβιδο V65 Lario. Στα μικρά cruiser to Florida και το Custom, κάλυπταν το κομμάτι της αγοράς "American style", ενώ το NTX650 ήταν το enduro της παρέας.

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ

Δυστυχώς το '90 συνέβησαν και πολλές αλλαγές σε ιδιοκτησιακό, διοικητικό επίπεδο που δεν ήταν πάντα για καλό. Το 1988, η Fratelli Benelli και η Seimm συγχωνεύθηκαν και δημιουργήθηκε η Guzzi Benelli Moto (G.B.M. S.p.A.). Η συγχώνευση οδήγησε στην πώληση του εργοστάσιου της Benelli και το κλείσιμο της Innocenti. Παρόλη την μείωση εξόδων που επετεύχθη τα αποτελέσματα χρήσης του 1993 για τον όμιλο ήταν πάλι στα κόκκινα, έτσι τον επόμενο χρόνο η De Tomaso Industries Inc έδωσε το management της G.B.M. S.p.A. στην Finprogetti (τραπεζικό όμιλο). Το 1996, πάλι όλα ήταν μαύρα, και ας γιορταζε η Moto Guzzi τα 75α γενέθλια της. Τον ίδιο χρόνο η G.B.M. αποφάσισε να γυρίσει το όνομα σε Moto Guzzi S.p.A.. Η Finprogetti αγόρασε ένα μεγάλο ποσοστό της D.T.I. Όταν ο De Tomaso αποσύρθηκε σε μεγάλη ηλικία πια και με κακή υγεία, απο την εταιρεία τον Αύγουστο 1996, η D.T.I. (μητρική της Moto GuzziS.p.A.) μετενομάστηκε σε Trident Rowan Group Inc (TRG). Στο τέλος του 1998, όλες οι δραστηριότητες στο Mandello del Lario ήταν κάτω απο τον έλεγχο του Mario Tozzi-Condivi, ο οποίος έγινε διευθύνων σύμβουλος.