Giulio Cesare Carcano

L.A: Αν είχατε παραμείνει στην GUZZI, ποια θα ήταν η μοτοσικλέτα που θα προτείνατε για μαζική παραγωγή;
G.C: Αυτό είναι το ερώτημα τους ενός εκατομμυρίου δολαρίων (με πολύ γέλιο). Όταν έφυγα από την GUZZI και για τα επόμενα 2-3 χρόνια δεν ήθελα να ακούω για μοτοσικλέτες. Με αηδίαζαν.
Θυμάμαι ο Augusta προσφέρθηκε να μου δώσει πλήρη ελευθερία. Είχα πάει με τη γυναίκα μου, την Claudine, στο Gallarate. Ήταν μια βροχερή και ομιχλώδης μέρα. Απάντησα ευγενικά στην πρόσκληση πως δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να εγκαταλείψω το Mandello. Βλέπετε, είχα ακόμη πολλές γάτες που τριγύριζαν στην αυλή μου (γέλια). Ευχαρίστησα τον Domenico αλλά τελικά δεν δέχτηκα την προσφορά του. Μου είχε δώσει την πλήρη ελευθερία να ασχοληθώ με μοτοσικλέτες, ελικόπτερα, αεροπλάνα, ο,τι ήθελα. Αλλά όπως είπα με διακατείχε ένα αίσθημα νοσταλγίας και δεν ήμουν έτοιμος να αφήσω το Mandello.
A.L: Το Mandello ήταν ένα ήσυχο και ευχάριστο χωριό να μένει κανείς...
G.C: Ο πατέρας μου είχε αγοράσει αυτό το σπίτι περίπου 2 χρόνια πριν γεννηθώ. Ερχόμαστε εδώ για το Πάσχα, τις αργίες και τα καλοκαίρια. Ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1876, ήταν ηλετρονικός μηχανικός και πήρε το πτυχίο του το 1900 ή 1901. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν δούλευα στη GUZZI δεν μπορούσα να μένω σε αυτό το σπίτι διότι δεν υπήρχε θέρμανση και γι’ αυτό έμενα στη Grigna ή στο Giardinetto (2 ξενοδοχεία στο Mandello). Μετά το 1941 εγκατασταθήκαμε μόνιμα σε αυτό το σπίτι.
L.A: Είχατε κατά κάποιο τρόπου εθιστεί στο Mandello;
G.C: Σίγουρα. Ήμουν εδώ μέχρι τα 2 ή 3 μου χρόνια. Θυμάμαι εγώ και ο-κατά 3 χρόνια μεγαλύτερος- αδερφός μου ήμαστε μέλη της συμμορίας των τουριστών. Υπήρχε και η συμμορία των ντόπιων. Μισιόμασταν πολύ έντονα μεταξύ μας. Κάποιες μέρες έπρεπε να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός γιατί πετούσαν πέτρες πάνω από το κεφάλι σου...(γελώντας).
L.A: Οι άνθρωποι του Mandello είχαν κάποιο αντίκτυπο στην επιτυχία της GUZZI; Εννοώ από την ανθρώπινη πλευρά.
G.C: Ναι σίγουρα. Θεωρώ πως ο Carlo Guzzi ήταν τυχερός γιατί πολύ ντόπιοι που δούλευαν στο εργοστάσιο, ήταν καλοί φίλοι και καλοί τεχνικοί. Θυμάμαι τον Agostini τον αποκαλούσαν «Moretto» ή «l’uomo del diton» (ο μεγάλος αντίχειρας), για τον τρόπο με τον οποίο κατασκεύαζε τους εκκεντροφόρους για τις αγωνιστικές μοτοσικλέτες. Έφτιαχνε το πηνίο και το έδινε στους εργάτες, ώστε να σμιλέψουν τον στροφαλοφόρο άξονα, σύμφωνα με τη καθορισμένη γωνία. Οι πρώτοι συνεργάτες του Guzzi ήταν απλοί άνθρωποι και πολλοί καλοί στη δουλειά τους.

Omobono Tenni

A.L: Πείτε μας, πως βιώνατε τους αγώνες; Τις στιγμές, τις προετοιμασίες πριν από μια κούρσα;
G.C: Τα τελευταία χρόνια, είχαμε 2 εργοστασιακά φορτηγά για την μεταφορά των μοτοσικλετών. Θυμάμαι το μεγαλύτερο ταξίδι ήταν αυτό προς το Isle of Man, για το Tourist Trophy. Φτάναμε μέχρι το Liverpool και από κει παίρναμε το καράβι.
A.L: Περίπου μια βδομάδα;
G.C: Ναι.
L.A: Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας οδηγός αγώνων;
G.C: Είναι δύσκολο να αποφασίσω. Μεταξύ των οδηγών υπήρχαν και κάποιοι που ήταν φίλοι μου. Για παράδειγμα θυμάμαι τον Lorenzetti: Ήταν τρομερά έξυπνος, δεν είχα γνωρίσει άλλον σας δαύτον. Είχε ταλέντο, ήταν καλό πιλότος, δεν ήταν όμως καλός σε ότι αφορούσε την ισσοροπία. Θυμάμαι μια φορά, όταν ήμαστε στην Γενεύη, είχε ένα Condor 500 με πρόβλημα στο ένα καρμπυρατέρ. Βγήκαμε σε έναν δημόσιο δρόμο, όπου ο αυτός οδηγούσε και εμείς τον ακολουθούσαμε προσπαθώντας να ρυθμίσουμε το καρμπυρατέρ. Πηγαίναμε πολύ αργά. Πίσω του ερχόταν ένα BMW με sidecar, που το οδηγούσε ένας τουρίστας. Ξαφνικά έτριψε χωρίς να δει και το sidecar τον έριξε κάτω. Ένας αναβάτης δεν κάνει τέτοια πράγματα. Κατά τα άλλα ήταν καλό πάντως. Ήταν το αντίθετο από αυτό που θα φανταζόταν οι περισσότεροι για έναν αναβάτη. Δεν ήταν υπερβολικός, ούτε υπερήφανος. Δεν καυχιόταν ποτέ. Ήταν έξυπνος και έμπειρος.
Αυτόν που πραγματικά θαύμαζα, αν και δεν συμφωνούσα με τις αντιλήψεις του, ήταν ο Tenni. Ο Tenni ήταν ένας πάρα πολύ παράξενος άνθρωπος...αν τον ήξερες μόνο...Αν τώρα καθόταν μαζί μας θα ήταν ήρεμος, ήσυχος, σαν δειλός. Όταν όμως ανέβαινε πάνω στη μοτοσικλέτα, άλλαζε εντελώς. Ο μόνος του σκοπός ήταν να πάει γρήγορα με τη μοτοσικλέτα. Όχι να κερδίσει. Να πάει γρήγορα. Μια μέρα μου είχε πει: «Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι που έρχονται να δουν αγώνες, ενδιαφέρονται για το αν θα κερδίσει η GUZZI ή η Gilera; Όχι φυσικά! Αυτό που τους νοιάζει είναι να έρθουν και να δουν αναβάτες να πηγαίνουν γρήγορα. Πολύ γρήγορα». Για παράδειγμα ο Lorenzetti ήταν υπολογιστικός. Αν βρισκόταν μπροστά, έκοβε το γκάζι 20 μέτρα πριν τη στροφή. Ο Tenni ήταν το αντίθετο. Αν δεν έφτανε 5 μέτρα πριν, δεν έκοβε. Υποστήριζε πως αν το έκανε θα ήταν σαν να κοροϊδεύει τους θεατές. Άλλος ένας καλός μου φίλος ήταν ο  Alano Montanari. Δεν ξέρω αν τον θυμάστε, ούτε ξέρω αν ήταν ξεχωριστός αναβάτης, ήταν όμως ένας αξέχαστος άνθρωπος. Όταν τον γνώρισα είχε ένα Albatros και ήταν σίγουρα πάνω από 40 ετών. Τον γνώρισα στο Ospedaletti, όταν μου τον σύστησε ένας τρίτος, όπου είχε μόλις πέσει, χάνοντας το ένα του δάχτυλο.  Ήταν μανιακός με τα GUZZI. Ξέρετε τι θα πει μανιακός; Δεν υπήρχε περίπτωση να αγωνιστεί πάνω σε μια Norton ή Gilera. Γι΄αυτόν ήταν ή GUZZI ή καθόλου αγώνας. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία, που μου την είχαν διηγηθεί και μένα, γι’αυτό δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά θα σας δώσει μια εικόνα του ανθρώπου για τον οποίο μιλούμε: Χρησιμοποιούσε ένα 250άρι για κάθε μέρα και κατάγονταν από την Cesena, από την Romagna (που ήταν ξακουστή για την τρέλα των ανθρώπων με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό). Μια μέρα λοιπόν ήταν στη γενέτειρά του, πάνω στη μοτοσικλέτα, με συνεπιβάτη, οδηγώντας ήρεμα. Ξαφνικά μια Gileta τον προσπέρασε! ΤΡΟΜΕΡΟ! Αποτελούσε προσωπική προσβολή!  Τότε είπε στραβολυγίζοντας το στόμα προς τα πίσω, στον συνεπιβάτη: «Κατέβα από τη μοτοσικλέτα. Πήδα!» Και αμέσως γκάζωσε κυνηγώντας την Gilera που τόλμησε να τον προσπεράσει.
A.L: Ήταν στις αρμοδιότητές σας η επιλογή των πιλότων;
G.C: Όχι. Καμιά φορά μπορεί να μου ζητούσαν μια γνώμη αλλά δεν ανακατευόμουν με τη πρόσληψη αναβατών.
L.A: Κατά τη γνώμη σας, ήταν ο Tenni ο πιο γενναίος πιλότος;
G.C: Ο Tenni ήταν απερίσκεπτος και θαρραλέος. Αν δεν τον ήξερες δεν μπορούσες να πιστέψεις ότι υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε να οδηγεί έτσι...
Υπήρχε κάποτε ένας αγώνας του ιταλικού πρωταθλήματος στην Bologna, όταν ακόμα χρησιμοποιούνταν οι πόλεις για το πρωτάθλημα. Σε εκείνον τον αγώνα πήραν μέρος 4 GUZZI 250άρια εξοπλισμένα με συμπιεστή. Οι πιλότοι ήταν οι Alberti, Pagani, Sandri και Tenni. Επίσης υπήρχαν και 3 Benelli σε εκείνον τον αγώνα, με συμπιεστή, με οδηγούς τους Soprani Rosetti και Ciani.  Υπήρχαν και άλλες εργοστασιακές αλλά η μάχη ήταν μετάξυ της GUZZI και της Benelli. Ο Sandri ήταν Μπολονέζος και πολύ καλός πιλότος. Λοιπόν έτοιμοι; Πάμε! Ο Tenni και ο Sandri άφησαν πίσω τους όλους τους άλλους. Ο Tenni, όντας ικανός, πίεσε τον Sandri να πέσει (κάτι που του έδινε μεγάλη ικανοποίηση) και οδηγούσε πρώτος. Στην προτελευταίο γύρο ο Tenni ήταν πρώτος και δεύτερος ερχόταν ο Soprani πάνω στο Benelli, με καθυστέρηση σχεδόν ενός γύρου. Στην είσοδο της οδού Giardini Margherita, όπου ο δρόμος γίνεται πολύ στενός, ο Tenni βρήκε μπροστά του τον Soprani και τον προσπέρασε ακριβώς πάνω σε εκείνο το στενό μέρος, από το εσωτερικό της στροφής. Αν είχαν ακουμπήσει έστω και λίγο θα πέφτανε σίγουρα και οι δυο τους κάτω. Καταλαβαίνετε λοιπόν για τι αναβάτη μιλάμε...Μετά τον αγώνα πήγα και του είπα «Ήσουν πρώτος, καταλαβαίνεις την τρέλα που έκανες;» και μου απάντησε «Φυσικά, όμως αν τον περνούσα μετά το στενό σημείο, δεν θα είχε πλάκα..»
L.A: Θυμάστε την νίκη του Tenni στο TT του 1937;
G.C: Ναι φυσικά, αν και δεν ήμουν στο νησί τότε. Θυμάμαι το τηλεγράφημα που μας ήρθε, ενημερώνοντας μας πως ο Tenni κέρδισε στη κατηγορία 250cc και πως θα έτρεχε με τον Stanley Woods στη κατηγορία 500cc αλλά δεν κέρδισε τελικά εκεί. Θυμάμαι στο εργοστάσιο ερχόντουσαν και με ρωτούσαν διάφοροι με άγχος «Τι έγινε; Κέρδισε πάλι; Με GUZZI;» γιατί τους είχαν πεί «από άνωθεν» πως αν κέρδιζε η GUZZI και στα 500cc θα υπήρχε πριμοδότηση. Δυστυχώς όμως δεν κέρδισε τότε.
L.A: Ποιος ήταν ο Omobono, σαν άνθρωπος;
G.C: Ήταν θετικός και υπερήφανος. Θυμάμαι με πολύ θλίψη όταν έπεσε και σκοτώθηκε στην Βέρνη. Ήμουν στη Ρώμη και έχω τύψεις συνειδήσεως. Ξέρεις υπάρχουν πράγματα που άλλοι τα πιστεύουν και άλλοι όχι, δεν ξέρω...ξέρεις...ίσως αν ήμουν στη Βέρνη να μην συνέβαινε αυτό. Εκείνη τη περίοδο δουλεύαμε μια δικύλινδρη πειραματική μοτοσικλέτα, την οποία είχαμε στείλει στο κέντρο ερευνών του στρατού στη Ρώμη. Τότε λοιπόν ο Carlo Guzzi μου ζήτησε να πάω στη Ρώμη γιατί μας ζητούσαν να τους διαφωτίσουμε πάνω σε τεχνικά κυρίως χαρακτηριστικά.
Στην Βέρνη ο Tenni δοκίμαζε για πολλές μέρες τον δικύλινδρο 250cc κινητήρα και δεν ήταν σίγουρος για το αν θα τον χρησιμοποιούσε τελικά στους αγώνες ή όχι. Λίγο πριν τελειώσουν οι δοκιμές ο Tenni είπε στον Moretti: «Θέλω να δοκιμάσω και το 250άρι μου μονοκύλινδρο». Οι 2 μοτοσικλέτες ήταν διαφορετικές. Τα μαρσπιέ στο V2 ήταν σε υψηλότερη θέση, σε αντίθεση με το μονοκύλινδρο. Πήρε λοιπόν το νορμάλ Albatros και μετά από λίγο, σε μια ανηφορική δεξιά στροφή, πλάγιασε τη μοτοσικλέτα τόσο πολύ που αυτή ακούμπησε στο οδόστρωμα και τελικά το’χασε. Χτύπησε τον λαιμό του πάνω σε ένα μικρό δέντρο και ξεψύχησε επιτόπου. Κρίμα...κρίμα...τα δοκιμαστκά είχαν σχεδόν τελειώσει και δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσει με το Albatros ή με το δικύλινδρο.
L.A: Είχατε την τύχη να γνωρίσετε τους αναβάτες του ΄30 αλλά και τους μοντέρνους αναβάτες. Ποιοι ήταν οι περισσότερο θαρραλέοι κατά την γνώμη σας;
G.C: Είναι δύσκολο να απαντήσεις αυτήν την ερώτηση...(σκέφτεται). Θα πρέπει για να είσαι σωστός να τους συγκρίνεις πάνω στις ίδιες μοτοσικλέτες και στις ίδιες συνθήκες. Μεταξύ των Ιταλών- με εξαίρεση τον Lorenzetti που ήταν κυρίως τεχνικός και όχι πιλότος- θα έλεγα ο Tenni και ο Valdirolo. Ο τελευταίος έτρεχε για την Gilera. Ήταν εξαιρετικός και τολμηρός. Ανάμεσα στους ξένους οδηγούς, θα ξεχώριζα τον Duke, ο οποίος με εξέπληττε. Δεν θυμάμαι ακριβώς την χρονιά αλλά ήταν όταν κέρδισε το TT πάνω σε μια Norton 500cc. Βρισκόμασταν στο Isle of Man με το δικύλινδρο 1200 του Bob Foster. Στεκόμουν στη στροφή Craig Ni Bah, μια από τις πιο επικίνδυνες τότες, όπου υπήρχαν τρύπες στο οδόστρωμα, με κακή ποιότητα ασφάλτου και στην εξωτερική πλευρά του δρόμου έναν μεγάλο τοίχο με τούβλα. Αν έχανες τον έλεγχο σε εκείνη τη στροφή έθετες υποψηφιότητα για σοβαρό τραυματισμό. Θυμάμαι λοιπόν να είδα τον Duke εκεί, που ήταν 18 χρονών, η πρώτη του χρονιά στους αγώνες. Έμεινα άφωνος. Θυμάμαι σε εκείνη τη στροφή ήταν ακριβώς πίσω από τον Harty Bell (ομόσταυλος πάνω στη Norton με το νούμερο 1) και μπήκε με τέτοιο τρόπο...σαν να του έλεγε «κάνε στην άκρη και άσε με να περάσω». Ήταν φοβερός. Επίσης άλλος καλός πιλότος ήταν ο Surtees. Σίγουρα! Επίσης εμείς είχαμε για πολλά χρόνια τον Bill Lomas που ήταν και αυτός εξαιρετικός και ξεχωριστός. Ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στα 350cc και οδηγός του V8. Επίσης ο οδηγός της Gilera, McIntyre ήταν και αυτός ξεχωριστός.
L.A: Στη σημερινή εποχή, βλέπεις τους πιλότους στους αγώνες να πέφτουν και να σηκώνονται αμέσως...
G.C: Κοίταξε, μετά τον καημένο τον Rainey, ο οποίος έμεινε παράλυτος, μπήκανε οι αμμοπαγίδες, οι διαφυγές και φυσικά ενισχύθηκε πολύ ο εξοπλισμός των αναβατών. Είναι καλύτερα φυσικά έτσι. Τις 8 στις 10 φορές που πέφτουν έχουν απλά μερικές εκδορές.
L.A: Τι πιστεύετε για τον Valentino Rossi;
G.C: Πιστεύω πως είναι εξαιρετικός. Να πω την αλήθεια, το ευχαριστιέμαι να τον βλέπω γιατί είναι πραγματικά πολύ καλός. Όπως είπα προηγουμένως, είναι δύσκολο να οδηγείς τις σημερινές μοτοσικλέτες στο όριο...και με όλο τον σεβασμό στους υπόλοιπους αγωνιζόμενους...ο Rossi είναι...πραγματικά πολύ καλός.
A.L: Πράγματι.
L.A: Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να κάθεται με τις ώρες και να ακούει τις αναμνήσεις σας.
G.C: Ναι, καταλαβαίνω.