Ing. Carcano Πρόσωπα Moto Guzzi
Ο Ing. Carcano και η Moto GUZZI
A.L: Ποια ήταν η σχέση μεταξύ του αγωνιστικού τμήματος και του τμήματος παραγωγής;
G.C: Αν συγκρίνετε το επίπεδο οργάνωσης εκείνης της εποχής με τα σημερινά εργοστάσια...θα σας πιάσει σύγκρυο. Θυμάμαι πως το αγωνιστικό τμήμα δεν είχε το δικό του εργαστήριο. Είχαμε το δικό μας υπαλληλικό προσωπικό αλλά για όλα τα υπόλοιπα υπήρχε εξάρτηση από το τμήμα παραγωγής. Το τμήμα παραγωγής εργαλείων, για τις νορμάλ μοτοσικλέτες, δούλευε και για εμάς. Εμείς, σαν αγωνιστικό τμήμα είχαμε πολλές απαιτήσεις, οπότε και πιέζαμε το τμήμα εργαλείων, πολλές φορές προκαλώντας διαμάχες και διαξιφισμούς.
A.L: Πως βιώσατε το τέλος των αγώνων, με το περίφημο «patto di astensione» του 1957;
G.C: Θα πω την αλήθεια. Το έζησα με πολύ άσχημο τρόπο. Ήταν μια απροσδόκητη απόφαση. Δεν ξέρω αν ήταν λάθος ή σωστή. Αν με είχαν καλέσει... Το έμαθα από έναν άνθρωπο, καθώς ήμουν στη πίστα στη Modena για κάποιες δοκιμές... «τα έμαθες; η GUZZI αποσύρεται από τους αγώνες». Θεωρώ πως αν είχε παραμείνει, θα ήταν πιο μοντέρνα και με διαφορετική οργάνωση.
A.L: Με την βίαιη διακοπή από τους αγώνες, μάλλον πολύ γνώση και εμπειρία πήγε χαμένη, σωστά;
G.C: Ναι αυτό είναι σίγουρα σωστό. Θυμάμαι τον πρώτο μου χρόνο στη Moto GUZZI το 1936, όταν όλοι δουλεύαμε με όλους. Υπήρχε ανταλλαγή της γνώσης. Από εκείνη την εποχή ήμουν ο μοναδικός μηχανικός της GUZZI και όποτε υπήρχε κάποιο πρόβλημα οι άνθρωποι ερχόντουσαν σε μένα και καθόμασταν μαζί να βρούμε μια λύση.
L.A: Ποια ήταν η ομορφότερη στιγμή σας στην Moto GUZZI;
G.C: Την χειρότερη στιγμή είναι εύκολο να την θυμάσαι. Φυσικά υπήρχαν πολλές όμορφες στιγμές. Επιτρέψτε μου να πω και δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, πως ήμουν τόσο ενθουσιώδης που θα πλήρωνα για να δουλέψω στην Moto GUZZI.
Κάποια πρωινά πήγαινα στο εργοστάσιο στις 10 το πρωί και μπαίνοντας ο υπάλληλος στην πόρτα μου έλεγε τρομαγμένος «Ο dr Parodi σας ψάχνει» και του απαντούσα πως «ναι..μπορεί να έχω αργήσει, αλλά χθες τα μεσάνυχα ήμουν ακόμα εδώ και σχεδίαζα». Ποτέ δεν με έλεγξε κανείς με το ρολόι και εργαζόμουν με τόσο πάθος που δεν ένιωθα το βάρος της κούρασης. Μετά το 1957 η κατάσταση άλλαξε τελείως. Δεν υπήρχε ποια εκείνος ο ενθουσιασμός. Εκείνο το ομαδικό πνεύμα που μας έκανε να προσπαθούμε και να προσπαθούμε ξανά, απλά εξαφανίστηκε. Όταν σχεδιάζαμε-εγώ και οι συνεργάτες μου- τον 8κύλινδρο κινητήρα κάναμε τεράστιες προσπάθειες πάνω στο χαρτί σχεδιασμού. Χρειάστηκε να πάμε το πρωτότυπο στο Μιλάνο και μετά στο Isotta Fraschini όπου και μπήκε το πρώτο κάρτερ. Βρισκόμασταν σε μια συνεχή κίνηση. Και μετά ξαφνικά το 1957 όλα σταμάτησαν.
A.L: Μετά το 1957 είχατε προσληφθεί για την σειρά παραγωγής...
G.C: Μετά το ’57 λίγο-πολύ πήγαμε καλά και αυτό κράτησε μέχρι το 1965-66 όπου και ήρθε η SEIMM και μετά...Ξέρετε, είχε ένα αφεντικό, τον Enrico Parodi που ήταν εξαιρετικός άνθρωπος και φίλος και αφεντικό. Πολύ καλός για να είναι μάνατζερ. Για να είσαι μάνατζερ πρέπει να είσαι σκληρός. Αν ένας από τους υπαλλήλους ήταν άρρωστος, θα έστελνε έναν ιατρό στο σπίτι του να τον επισκεφτεί. Ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος. Κάποιο άνθρωποι λοιπόν που γνώριζαν τον χαρακτήρα του Parodi, τον χρησιμοποίησαν και τον εκμεταλλεύτηκαν, σε μια δεκαετία που ούτως ή άλλως τα πράγματα δεν πηγαίναν γενικότερα καλά και ο κόσμος περνούσε κρίση σε όλα τα επίπεδα.
A.L: Και τότε ήταν που καταφύγατε στα σκάφη...
G.C: Ναι ασχολήθηκα με τον σχεδιασμό σκαφών και ομολογώ πως το διασκέδασα πάρα πολύ. Συγκεριμένα ομολογώ περισσότερο απ’ότι με τις μοτοσικλέτες (γελάει). Του χρόνου είναι το κύπελλο Αμερικής και θα το δω οπωσδήποτε από την τηλεόραση.
L.A: Λοιπόν τι είναι καλύτερο, μοτοσικλέτες ή βάρκες;
G.C: Ακόμα και την εποχή που δούλευα για την μοτοσικλέτα τα ιστιοφόρα με γοήτευαν, γι’ αυτό ακόμα και τώρα ασχολούμαι με τα ιστιοφόρα και μου δίνουν μεγάλη ικανόποιηση.
A.L: Οπότε είσαστε ένας σχεδιαστής αεροδυναμικής αλλά και υδροδυναμικής..
G.C: ...γελάει...
Ο Ing. Carcano μιλάει για τον Carlo Guzzi
L.A: Αν είχατε παραμείνει στην GUZZI, ποια θα ήταν η μοτοσικλέτα που θα προτείνατε για μαζική παραγωγή;
G.C: Αυτό είναι το ερώτημα τους ενός εκατομμυρίου δολαρίων (με πολύ γέλιο). Όταν έφυγα από την GUZZI και για τα επόμενα 2-3 χρόνια δεν ήθελα να ακούω για μοτοσικλέτες. Με αηδίαζαν.
Θυμάμαι ο Augusta προσφέρθηκε να μου δώσει πλήρη ελευθερία. Είχα πάει με τη γυναίκα μου, την Claudine, στο Gallarate. Ήταν μια βροχερή και ομιχλώδης μέρα. Απάντησα ευγενικά στην πρόσκληση πως δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να εγκαταλείψω το Mandello. Βλέπετε, είχα ακόμη πολλές γάτες που τριγύριζαν στην αυλή μου (γέλια). Ευχαρίστησα τον Domenico αλλά τελικά δεν δέχτηκα την προσφορά του. Μου είχε δώσει την πλήρη ελευθερία να ασχοληθώ με μοτοσικλέτες, ελικόπτερα, αεροπλάνα, ο,τι ήθελα. Αλλά όπως είπα με διακατείχε ένα αίσθημα νοσταλγίας και δεν ήμουν έτοιμος να αφήσω το Mandello.
A.L: Το Mandello ήταν ένα ήσυχο και ευχάριστο χωριό να μένει κανείς...
G.C: Ο πατέρας μου είχε αγοράσει αυτό το σπίτι περίπου 2 χρόνια πριν γεννηθώ. Ερχόμαστε εδώ για το Πάσχα, τις αργίες και τα καλοκαίρια. Ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1876, ήταν ηλετρονικός μηχανικός και πήρε το πτυχίο του το 1900 ή 1901. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν δούλευα στη GUZZI δεν μπορούσα να μένω σε αυτό το σπίτι διότι δεν υπήρχε θέρμανση και γι’ αυτό έμενα στη Grigna ή στο Giardinetto (2 ξενοδοχεία στο Mandello). Μετά το 1941 εγκατασταθήκαμε μόνιμα σε αυτό το σπίτι.
L.A: Είχατε κατά κάποιο τρόπου εθιστεί στο Mandello;
G.C: Σίγουρα. Ήμουν εδώ μέχρι τα 2 ή 3 μου χρόνια. Θυμάμαι εγώ και ο-κατά 3 χρόνια μεγαλύτερος- αδερφός μου ήμαστε μέλη της συμμορίας των τουριστών. Υπήρχε και η συμμορία των ντόπιων. Μισιόμασταν πολύ έντονα μεταξύ μας. Κάποιες μέρες έπρεπε να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός γιατί πετούσαν πέτρες πάνω από το κεφάλι σου...(γελώντας).
L.A: Οι άνθρωποι του Mandello είχαν κάποιο αντίκτυπο στην επιτυχία της GUZZI; Εννοώ από την ανθρώπινη πλευρά.
G.C: Ναι σίγουρα. Θεωρώ πως ο Carlo Guzzi ήταν τυχερός γιατί πολύ ντόπιοι που δούλευαν στο εργοστάσιο, ήταν καλοί φίλοι και καλοί τεχνικοί. Θυμάμαι τον Agostini τον αποκαλούσαν «Moretto» ή «l’uomo del diton» (ο μεγάλος αντίχειρας), για τον τρόπο με τον οποίο κατασκεύαζε τους εκκεντροφόρους για τις αγωνιστικές μοτοσικλέτες. Έφτιαχνε το πηνίο και το έδινε στους εργάτες, ώστε να σμιλέψουν τον στροφαλοφόρο άξονα, σύμφωνα με τη καθορισμένη γωνία. Οι πρώτοι συνεργάτες του Guzzi ήταν απλοί άνθρωποι και πολλοί καλοί στη δουλειά τους.
Omobono Tenni
A.L: Πείτε μας, πως βιώνατε τους αγώνες; Τις στιγμές, τις προετοιμασίες πριν από μια κούρσα;
G.C: Τα τελευταία χρόνια, είχαμε 2 εργοστασιακά φορτηγά για την μεταφορά των μοτοσικλετών. Θυμάμαι το μεγαλύτερο ταξίδι ήταν αυτό προς το Isle of Man, για το Tourist Trophy. Φτάναμε μέχρι το Liverpool και από κει παίρναμε το καράβι.
A.L: Περίπου μια βδομάδα;
G.C: Ναι.
L.A: Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας οδηγός αγώνων;
Τελευταία νέα
Τα πιο δημοφιλή
