Pietro Ghersi

Στα δέκα χρόνια μοτοσικλετιστικής ενασχόλησης, κατέχει μαζί με τον αδελφό του Mario μια κυρίαρχη θέση ανάμεσα στους Ιταλούς οδηγούς. Ήταν πάντα σε αναζήτηση της καλύτερης μοτοσικλέτας, διστάζοντας να συνδεθεί με πολύ στενές σχέσεις με ένα μόνο κατασκευαστή, εναλλάσσοντας μοτοσικλέτες διάφορων εταιριών.

Στην δεκαετία του '20 η αγγλική βιομηχανία μοτοσικλετών κυριαρχεί στην ευρωπαϊκή αγορά και το Tourist Trophy παραμένει ο σημαντικότερος στόχος για πολλούς πρωταθλητές, ένας στόχος συχνά απρόσιτος λόγω της μακράς προπόνησης που απαιτούν το μήκος και η δυσκολία της διαδρομής και λόγω της έλλειψης ενδιαφέροντος αρχικά από την πλευρά αρκετών κατασκευαστών της ηπειρωτικής Ευρώπης, που θεωρούν αδύνατο να συναγωνιστούν με τους άγγλους οδηγούς και κατασκευαστές στην έδρα τους.

Ο πρώτος Iταλός οδηγός που δοκίμασε την περιπέτεια ήταν ο νεαρός Achille Varzi που στα είκοσι του χρόνια το 1924 κάνει το ταξίδι στη νήσο του Μαν για να τρέξει χωρίς τύχη με μια D.O.T. 350 και επιστρέφει τον επόμενο χρόνο με δύο Sunbeam, μία 350 και μία 500, συνοδευόμενος από τον Ernesto Vailati, αντιπρόσωπο της Sunbeam στην Ιταλία. Με μια όγδοη θέση στα 500 κερδίζει το Visitors Cup που προορίζεται για τον καλύτερο ξένο οδηγό.

Ο επόμενος χρόνος σηματοδοτεί την πρώτη επίσημη εμπλοκή των Ιταλών κατασκευαστών στον αγγλικό αγώνα. Η Moto Guzzi δηλώνει τον Γενουάτη Pietro Ghersi στα 250 και τα 500 και η Bianchi δηλώνει στα 350 τρεις μοτοσικλέτες και τέσσερις οδηγούς: Τους Tazio Nuvolari, Luigi Arcangeli, Mario Ghersi (αδερφό του Pietro) και Miro Maffeis. Ο εναλλακτικός οδηγός είναι ο Douglas αφού ο Nuvolari έχει ακόμη πρόβλημα στο χέρι και δεν είναι γνωστό αν θα είναι καλά έγκαιρα για τις απαραίτητες δοκιμές. Έτσι έχουν τα πράγματα και τελικά στον αγώνα μετά την εγκατάλειψη του Maffeis, οι δύο Bianchi των Ghersi και Arcangeli τερματίζουν μαζί στην μέση της κατάταξης του Junior TT.

Όμως ένας εντυπωσιακός αγώνας είναι αυτός του Pietro Ghersi με την Moto Guzzi 250 στο Lightweight TT που γίνεται στις 16 Ιουνίου. Ο γενουάτης πρωταθλητής κυριαρχεί στις αρχικές φάσεις μέχρι τον πρώτο γύρο, καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Στο τέλος του τρίτου γύρου η διαφορά του από τον άγγλο Johnston που τρέχει με μια Cotton είναι σχεδόν τρία λεπτά, κατόπιν ο ανεφοδιασμός και ένα πρόβλημα στο μπουζί που πρέπει να αλλάξει τον καθυστερεί και στο τέλος είναι δεύτερος με διαφορά από τον άγγλο μόνο 20 δευτερόλεπτα. Αφού εξανεμίστηκαν οι πιθανότητες της νίκης, το αποτέλεσμα ανάμεσα στους πρώτους, δείχνει να έχει χάσει την αξία του, όμως τα χειρότερα έπονται. Πράγματι μόλις αρχίζουν να εκτιμούν την αξία του αποτελέσματος, οι τεχνικοί έφοροι αποφασίζουν να ακυρώσουν την κατάταξη του Ghersi γιατί κατά την αλλαγή του μπουζί, αντί για το δηλωμένο στην φόρμα εγγραφής K.L.G., τοποθέτησε ένα FERT. Παρότι είναι πικραμένος, τον πείθουν να τρέξει και στη κατηγορία Senior, αλλά στον πρώτο γύρο έχει μια πτώση και τραυματίζει το χέρι του. Αυτό όμως το Tourist Trophy του 1926, παραμένει μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που έκανε ο Pietro Ghersi, οδηγός μαχητικός και ευέξαπτος, ένας από τους λίγους που συμμετείχε σε αγώνες στο εξωτερικό, πράγμα αρκετά σπάνιο εκείνα τα χρόνια για ιταλούς οδηγούς.

Τα πρώτα βήματα
Ο Pietro Ghersi γεννήθηκε στη Γένοβα στις 24 Ιανουαρίου του 1899. Από παιδί έτρεχε με ποδήλατο και πέρασε στις μοτοσικλέτες μόλις ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, το 1922. Τα πρώτα του καλά αποτελέσματα είναι μια τρίτη θέση στη Brescia πάνω σε μια Borgo στο κύπελλο χειμώνα και μία νίκη στην κλασική ανάβαση Pontedecimo – Giovi. Η αρχή δεν ήταν εύκολη. Πολλές πτώσεις και προβλήματα αξιοπιστίας στις μοτοσικλέτες δημιουργούν συνεχή προβλήματα τα οποία ξεπερνά μόνο χάρη στη συνεχή στήριξη των φίλων του Robbio και Domenico Malvisi.

Το 1923 συμμετέχει στην ομάδα της Moto Guzzi για μερικούς αγώνες, αλλά εναλλάσσει την μοτοσικλέτα του Mandello με αρκετές άλλες από πολλές διαφορετικές εταιρίες όπως η Frera και η Sarolea, πάντα σε αναζήτηση μιας καθοριστικής νίκης. Συμμετέχει για την Moto Guzzi στον Σιρκουί της Ιταλίας και κερδίζει μια τρίτη θέση στο Lario και μια τέταρτη στη Monza στο GP των Εθνών.

Το 1924, συνεχίζει να εναλλάσσει την Moto Guzzi με μοτοσικλέτες άλλων κατασκευαστών, αλλά για ακόμη μία φορά η επιθετικότητά του, του καταστρέφει σχεδόν σίγουρες επιτυχίες. Με την Moto Guzzi συμμετέχει στο Σιρκουί της Ιταλίας, μετά συμμετέχει στο Σιρκουί των Monti Peloritani με μια Indian 1000 τη στιγμή που τη νίκη παίρνει η Moto Guzzi C2V του αδερφού του Mario. Συμμετέχει και στο Σιρκουί της Cremona. Στο τέλος του Ιουνίου βρίσκεται πάλι στο Lario με μία τετραβάλβιδη C4V και παίρνει την πρώτη του μεγάλη νίκη μπροστά από την άλλη Moto Guzzi του Guido Mentasti. Η δεύτερη νίκη έρχεται στις 21 Σεπτεμβρίου στο GP της Γερμανίας, στην ταχύτατη διαδρομή του Avus, αφού υποχρέωσε σε εγκατάλειψη τις δύο BMW των γερμανών Reich και Hülg.

Το 1925 τον βρίσκει σε ακόμη περισσότερα μέτωπα και συμμετέχει συνολικά σε 22 αγώνες αλλάζοντας συνολικά οκτώ φορές μοτοσικλέτα. Ξεκινά με την Sunbeam κερδίζοντας στη Brescia με μια 350 και κατόπιν τερματίζει πρώτος στο σιρκουί του Savio, στον αγώνα Sassi – Superga και στο σιρκουί του Eiffel (σ.τ.μ.: το γνωστό Νίρμπουργκρινγκ) στη Γερμανία. Για τον αγώνα του Lario επιστρέφει στη Moto Guzzi, αλλά ενώ ήταν μπροστά σχεδόν μέχρι τον τερματισμό, εγκαταλείπει λόγω πτώσης. Αλλάζει στη συνέχεια σε μια A.J.S. 350 και με αυτήν κερδίζει στο σιρκουί του Piave, σε αυτά της LaSpezia και του Livorno και στη τοπική του Pontedecimo – Giovi. Για το GP των Εθνών επιστρέφει στη Moto Guzzi 500. Ταλαιπωρείται από τεχνικά προβλήματα και επιστρέφει στον αγώνα υπό τις παροτρύνσεις των θεατών μετά από μια μεγάλη στάση στα pit, και με μια πεισματική άνοδο τερματίζει δεύτερος. Κατόπιν συμμετέχει στην κατάκτηση 50 παγκόσμιων ρεκόρ για την Moto Guzzi στην πίστα της Monza μαζί με τους Prini και Casali.
Μετά πάνω σε μια Sunbeam 500 κερδίζει στο Galliate, την πατρίδα του Varzi. Στο σιρκουί της Postumia είναι πάλι με Moto Guzzi και κλείνει τη χρονιά με την A.J.S. 350 κατακτώντας τον τίτλο του πρωταθλητή Ιταλίας στην κατηγορία.