Pietro Ghersi

Μόνο για την Moto Guzzi
Για τη σαιζόν του 1926 ο Carlo Guzzi αποφάσισε να παρουσιάσει δίπλα στην 500 με τις τέσσερις βαλβίδες και μια 250 με επικεφαλής εκκεντροφόρους αλλά με δύο βαλβίδες. Ο Ghersi ενημερωμένος για τις εξελίξεις βρίσκει έτσι μια λύση όπως την επιθυμεί, δηλαδή να τρέχει σε τουλάχιστον δύο κατηγορίες και να παραμένει πιστός στην εταιρία του Mandello.
Η πρώτη νίκη έρχεται στη Ρώμη στο Βασιλικό GP όπου νικά τους άλλους οδηγούς της ομάδας τους Primo Moretti και Amedeo Ruggeri. Κατόπιν συμμετέχει με την ομάδα της Moto Guzzi στο πέμπτο σιρκουί της Ιταλίας, αλλά οι μεγάλοι αγώνες με σκέλη δεν του ταιριάζουν.

Τον Απρίλιο βρίσκεται στη Σικελία για το μοτοσικλετιστικό Targa Florio, έναν αγώνα που αγαπά, αλλά μια πτώση τον υποχρεώνει σε εγκατάλειψη.

Για τα όσα έγιναν με την Ιταλική αποστολή στο TT του 1926 αναφερθήκαμε στην εισαγωγή, οπότε ας περάσουμε σε αυτό που άτυπα θεωρείτο το Ιταλικό Tourist Trophy, το σιρκουί του Lario, που γινόταν στις 11 Ιουλίου.

Η ταυτόχρονη διεξαγωγή των αγώνων των διάφορων κατηγοριών με διαφορετικές εκκινήσεις όπως στο Tourist Trophy, υποχρέωνε να υπάρχουν διαφορετικοί οδηγοί στις κατηγορίες ανά κυβισμό. Ο Pietro Ghersi επέλεξε τα 500 και υποχρέωσε τους μηχανικούς της Moto Guzzi να κάνουν ορισμένες αλλαγές στη μοτοσικλέτα του. Ενώ σχετικά με τις σωληνωτές κατασκευές για την προστασία των μαρσπιέ και του πεντάλ του φρένου σε περίπτωση πτώσης δεν υπήρχαν αντιρρήσεις, ο “Moretto”, επικεφαλής των μηχανικών της Moto Guzzi ήταν αποφασιστικά αντίθετος στην τοποθέτηση τιμονιού τύπου “Gazda”, που προήλθε από μια ιδέα ενός Αυστριακού και που ήταν κατασκευασμένο από μια αρμαθιά φύλλων τόξου, και που υποτίθεται θα μπορούσε να αποσβέσει τα χτυπήματα και τους κραδασμούς, αλλά στην πράξη ήταν πολύ ελαστικό στο κάθετο επίπεδο. Γνώριζε πως ο Ghersi το ήθελε λόγω κάποιων χρηματικών απολαβών και αυτό δε του πήγαινε. Όμως παρά το τιμόνι που όπως έλεγε ο Moretto έκανε τον οδηγό «όταν στρίβει να έχει ένα χέρι κοντά στο χώμα και το άλλο κολλημένο στο αυτί», ο Pietro Ghersi πήρε στο Lario μία από τις μεγαλύτερες νίκες του. Λίγες μέρες αργότερα κερδίζει στο σιρκουί Μοτοσικλέτας Pistoiese και στις 8 Αυγούστου είναι δεύτερος στην Ελβετία, στον αγώνα ανάβασης του Klausen που κέρδισε ο Franconi με Motosacoche. Μετά από μια σειρά ατυχιών σε αγώνες κέρδισε το σιρκουί της LaSpezia.

Στο GP των Εθνών έτρεξε επιτέλους με τη 250, που κάνει την τρίτη της εμφάνιση μετά από το TT και το Lario. Οι Moto Guzzi κυριαρχούν με πεντακάθαρο τρόπο και στη γραμμή του τερματισμού ο Ugo Prini προηγείται του Pietro Ghersi με διαφορά 1/5 του δευτερολέπτου. Στα 500 δεν τα πηγαίνουν εξίσου καλά και ο Pietro Ghersi είναι για μια ακόμη φορά θύμα της επιθετικότητάς του, πέφτοντας στη Lesmo ενώ ήταν επικεφαλής του αγώνα. Όπως το συνήθιζε, μετά το GP των Εθνών η Moto Guzzi  επέστρεψε στη Monza για να κυνηγήσει παγκόσμια ρεκόρ και ο Pietro Ghersi είναι στο παιχνίδι, μία με τη 250 μαζί με τους Prini και Saetti και από την άλλη με την 500 μαζί με τους Arcangeli, Corti και Saetti. Τον Νοέμβριο, εποχή σπάνια για αγώνες στην Ιταλία, η σεζόν κλείνει με το σιρκουί του Belfiore. Ο Ghersi που τρέχει με την 500 ταλαιπωρείται για μια ακόμη φορά από την κακοτυχία του, αφού τρυπά το λάστιχό του μόλις είχε κάνει τον ταχύτερο γύρο με πάνω από 132 χλμ/ώρα μέση ταχύτητα.

Μία ατυχία δίχως οίκτο
Αν το 1926 είδαμε μια αλλαγή στις ατυχίες χάρη σε ορισμένες εκπληκτικές νίκες, αυτό δεν συνεχίστηκε το 1927. Πράγματι, μετά μια εγκατάλειψη στο σιρκουί του Lugo, όπου όπως συνήθως είχε κάνει τον ταχύτερο γύρο, και μετά από μια νίκη στο σιρκουί των Tre Monti στην Imola στα 250, είχε μια κακιά πτώση στον αγώνα των 500 στο σιρκουί του Savio, όπου ο Achille Varzi άρτι αφιχθείς στο Mandello, νικά στην κλάση των 250. Δυστυχώς οι συνέπειες της πτώσης στο Lugo αποδείχτηκαν πιο σοβαρές από αυτές που περίμενε και τον ανάγκασαν όχι μόνο να αφήσει τη συμμετοχή στο Tourist Trophy που ο ίδιος τόσο ήθελε για να σβήσει την ατυχία της προηγούμενης χρονιάς, αλλά τον κράτησαν μακριά από τους αγώνες σχεδόν όλη την αγωνιστική σαιζόν. Επέστρεψε στο τέλος της σαιζόν με μια Norton 500 και έκανε νέο ρεκόρ στον αγώνα ανάβασης Recco – Uscio, έναν κλασικό της γενοβέζικης ενδοχώρας.

Στην αρχή της σαιζόν του 1928 η Moto  Guzzi μέσω ενός δελτίου τύπου ανακοίνωσε την αποχή της από τις επίσημες συμμετοχές στους αγώνες και ο Pietro Ghersi έτρεξε με τις προσωπικές του μοτοσικλέτες, δύο Norton μια 350 και μια 500 και μια Sunbeam 500. Με την Norton εγκατέλειψε στο Τορίνο και με την Sunbeam πήρε μέρος στον αγώνα του Lario στα 500. Ήταν επικεφαλής στους πρώτους δύο γύρους και έκανε τον ταχύτερο γύρο, αλλά μετά εγκατέλειψε. Του δόθηκε ικανοποίηση μόνο με μια Norton 350 στο GP  της Γερμανίας στο Nürburgring, όπου νίκησε μετά από 396 χλμ αγώνα μπροστά από τον ανερχόμενο άγγλο άσο Jimmy Guthrie και στο τέλος της σαιζόν στο Rapallo στο σιρκουί του Tigullia με την πιστή του Norton 500. To 1928 σημαδεύει επίσης την πρώτη του προσέγγιση στους αγώνες αυτοκινήτου.

Προς τα αυτοκίνητα
Το 1929 η Moto Guzzi συνεχίζει την αποχή της από τους αγώνες, αλλά ο Pietro Ghersi εξασφαλίζει μια 250 για να επιστρέψει στο TT σαν ιδιώτης, συνοδευόμενος μόνο από τον πιστό του μηχανικό τον Lunardon. Ήταν επικεφαλής του αγώνα για πέντε από τους έξι γύρους, και κατόπιν «ο άνθρωπος που τα βάζει με τον διάβολο», όπως τον είχαν βαφτίσει οι άγγλοι, αναγκάζεται να εγκαταλείψει. Ο μοναδικός διαθέσιμος κινητήρας για τις μακρές δοκιμές και τον αγώνα δεν άντεξε στην πίεση. Η Cotton έθεσε στη διάθεσή του μια 350 και μια 500 για τις κατηγορίες Junior και Senior TT, αλλά και στους δύο αγώνες, πάνω σε μοτοσικλέτα που δεν είχε ξαναδοκιμάσει ποτέ, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει.

Μετά το TT έτρεξε στο GP της Γαλλίας όπου πήρε τη δεύτερη θέση με τη Norton στα 350 πίσω από την εργοστασιακή Velocette του Hicks. Όμως το ενδιαφέρον του στρεφόταν πλέον όλο και περισσότερο στους τέσσερις τροχούς όπου κατακτά μια πολύ καλή Πέμπτη θέση στα Mille Miglia με μια OM 2100 μαζί με τον Giuseppe Guerini και μια δεύτερη θέση με μια Alfa Romeo στον αγώνα ανάβασης του Pontedecimo – Giovi.

Το 1930 δοκίμασε για τελευταία φορά το Tourist Trophy, πάντα με μια Moto Guzzi 250, αλλά για μια ακόμη φορά δεν μπορεί να πετύχει τον στόχο. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών είχε μια πτώση που δεν του επέτρεψε να είναι στην εκκίνηση. Τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα με τα αυτοκίνητα όπου μαζί με τον Cortese τερματίζει τέταρτος στα Mille Miglia με μια Alfa Romeo 1750 έχοντας μπροστά του μόνο του πιο έμπειρους συντρόφους της ομάδας, τους Nuvolari, Varzi και Campari.

Η τελευταία του νίκη με μοτοσικλέτα ήρθε στο τέλος του 1931 στην κατηγορία των 500 στο σιρκουί του Tigullio στο Rapallo με την Norton. Άφησε οριστικά τους αγώνες μοτοσικλέτας την επόμενη χρονιά. Η αυτοκινητιστική του καριέρα συνεχίζεται εντατικά το 1932. Με την Alfa Romeo έρχεται πρώτος στο σιρκουί της Messina και στο σιρκουί του Cimino, έχει μια δεύτερη θέση στο σιρκουί της Senigallia και μια τέταρτη στο Targa Florio. Συνέχισε να ασχολείται με τους αγώνες αυτοκινήτου, κατακτώντας μερικές αξιόλογες κατατάξεις στα χρόνια πριν από τον πόλεμο. Το 1938 μάλιστα έτρεξε στην Monza με ένα μονοθέσιο Alfa Romeo στο  GP της Ιταλίας τερματίζοντας στην πέμπτη θέση.

Μετά τον πόλεμο συμμετέχει μερικές σπάνιες φορές σε αυτοκινητιστικές εκδηλώσεις, όπου ανάμεσα σ’ αυτές σημειώνουμε μια 3η θέση στο Sanremo του 1947 με μια Alfa Romeo 2900 και τη συμμετοχή σ’ έναν αγώνα που διοργανώθηκε στο Κάιρο με οχήματα Cisitalia σε μια συνάντηση που προβλεπόταν ένας διαγωνισμός ανάμεσα σε μοτοσικλετιστές και οδηγούς αυτοκινήτων, με εκπροσώπους των πρώτων τους Pagani, Ascari, Tenni και Serafini. Κατόπιν μετά από μερικές σποραδικές εμφανίσεις στα πρώτα Σαλόνια Μοτοσικλετών, αποχωρεί από τον κόσμο της μηχανοκίνησης και το 1972 αφού πια είχε μείνει ανάμεσα στους ελάχιστους επιζώντες οδηγούς της εποχής του, έσβησε ήσυχα στην αγαπημένη του Γένοβα.

Αυτό το άρθρο είναι απόδοση από το πρωτότυπο που παρουσιάστηκε στο Ιταλικό περιοδικό “Legend Bike” στο τεύχος 127 του Απριλίου 2003 στις σελίδες 54 – 61. Το άρθρο υπογράφει ο Sandro Colombo.

Copyright © guzzista.gr